ناراحتی اعضای استودیو ناتی‌ داگ به علت شرایط کاری طاقت‌ فرسا

کارکنان قدیمی و کنونی شرکت ناتی‌داگ درباره وضعیت در این شرکت می‌گویند. برای اطلاع از آخرین اخبار بازی، در ادامه با دنیای‌بازی همراه باشید.

در یک گزارش مفصل از COGconnected، تعداد زیادی از کارکنان شرکت ناتی‌داگ حاضر به صحبت درباره وضعیت و مقدار ساعات کاری در این استودیو شده‌اند. در هنگام ساخت بازی‌ها یک مرحله به اسم کرانچ وجود دارد. زمانیکه یک بازی نیاز به اضافه‌کاری برای رسیدن به موعد مورد نظر داشته باشد، این برهه زمانی را کرانچ می‌گویند. که البته در چند سال اخیر مرحله کرانچ و وضعیت کاری کارکنان در استودیوها زیرسوال رفته هست.

به گفتی یکی از منابع:

درجریان ۳ تا ۶ ماه اخر پروژه، ساعات کاری من با در نظر گرفتن مقدار کار به مرز ۶۰ الی ۷۰ ساعت در هفته هم می‌رسید. بعضی از افراد بودند که حتی بیشتر از کار می‌کردند، که به نظر من غیرصحی هست.

همچنان شخص دیگری اظهار داشت:

سهم من در مرحله کرانچ: حقیقت دراین باره بیشتر خاکستری هست تا سیاه یا سفید. در مرحله کرانچ هیچ دستوری نیست. ولی در عوض از طرف همکاران فشار زیادی روی ماست. که این شامل فشاری که مدیران برما وارد می‌کنند نیز میشود. این فشار اغلبا از طرف یک تیمی که اعضای آن با استعداد، هوشیار و فداکار باشند بیشتر هست.

یکی دیگر از این منابع ذکر کرده هست که استودیو ناتی داگ یک سازمان مدیریتی مشخصی ندارد، با وجود اینکه هر شعبه رهبر خودش را دارد. با صرف نظر از اینکه آن‌ها رهبر شعبات بوده و باید گزارشات را تهیه کنند، گفته می‌شود که تقریبا همه آن‌ها همانند دیگران کار مشابه‌ای را انجام می‌دهند.

درحالیکه ساعات کاری ممکن هست خسته کن باشد، ولی یک منبع دیگر بیان داشته که استودیو ناتی‌داگ به فکر آن‌ها بوده و برایشان انواع نوشیدنی و غذا تهیه می‌کند.

حقیقت اینست که آن‌ها به شما نمی‌گویند چند ساعت کار کنید، ولی باید کارتان را به تمام کنید. و مقدار کاری که باید انجام بدهند تقریبا غیرممکن هست. بیش از انداه باید کار کنیم. و اگه به آن هدف مشخص نرسید، شمارا اخراج می‌کنند. پس خیلی حق انتخاب ندارید.

یکی از توسعه دهنده‌گان ذکر کرده بود که، هنگامیکه به نماینده‌گان سونی درباره ساعات کاری‌مان صحبت‌کردیم و نماینده سونی درمقابل گفت که باید بقیه توسعه دهنده‌ان نیز همانند ناتی‌داگ کار کنند.

خیلی از ماها احساس می‌کردیم که دیگر بخشی از شرکت نیستیم. ما جانمان رو می‌گذاشتیم کف دستمان تا بیشتر کار کنیم، ولی آن‌ها با ما طوری رفتار می‌کردند انگار ما متعلق به استودیو نبودیم. مزخرف بود. با آن‌ همه اضافه کاری در زمان کرانچ فرسوده شده بودیم. با وجود اینکه من با والدینم زندگی می‌کردم، ولی زمانی بود که حتی در طول یک هفته هم نمی‌توانستم آن‌ها را ببینم.