گزارشی از «کافه برد»؛ کافه‌ای با طعم بازی و سرگرمی

در کوچه پس کوچه‌های خیابان «سلیمان‌خاطر» یک کافه پیدا می‌کنید به نام «کافه برد»؛ کافه‌ای که صاحب آن در تلاش است تا مردم را با بازی‌های رومیزی آشنا کند. در این کافه شما چیزی نزدیک به صد عنوان بازی پیدا می‌کنید و اگر دوست دارید که با قوانین آن‌ها آشنا شوید، می‌توانید به سایتی که حاصل کار و زحمت پایه‌گذار کافه است مراجعه کنید و در دنیای بازی‌های رومیزی غرق شوید -آدرس سایت: www.roomizgames.ir-. راستش در ابتدا تصور نمی‌کردیم که کسی را در این کافه ببینیم اما حضور مشتاقانه‌ی طرفداران این نوع بازی‌ها و سر و صدا و هیجان‌شان ما را سر شوق آورد تا ببینیم که این بازی‌های چه چیزی دارند که مردم چنین استقبالی از آن‌ها می‌کنند.

ابتدا به سراغ کسانی رفتیم که در کافه برد کار می‌کنند؛ وجه شباهتی که بین همه‌ی آن‌ها یافتیم این بود که هیچ‌کدام از این عزیزان قبل از شروع به کار در کافه با بازی‌های رومیزی آشنا نبوده‌اند اما این سرگرمی به قدری جذاب بوده که حال آن‌ها نه‌تنها طرفدار بازی هستند بلکه با همه‌ی عناوین به خوبی آشنایند و آن‌ها را به کسانی‌که به کافه می‌آیند آموزش می‌دهند. در میان صحبت‌های‌مان در مورد دو بازی «پادشاه توکیو» (King of Tkoyo) و «برای فروش» (For Sale) بحث کردیم و تنها به این جمله بسنده می‌کنیم که اگر با دوستان‌تان مشغول به این بازی‌ها شوید اوقاتی بسیار خوش را تجربه خواهید کرد.

در میان جعبه‌هایی که در قفسه‌ی کافه دیده می‌شوند، دو بازی «تمدن» (Civilization) و «بازی تاج و تخت» (Game of Thrones) توجه ما را به خود جلب کرد؛ بازی‌های ویدیویی زیادی هستند که از فلسفه و داستان‌شان بازی‌های رومیزی ساخته می‌شوند و دیدن این بازی‌ها در کافه برد برای‌مان جالب بود، البته تمامی عکس‌ها و تصاویری که از دیوار کافه برد آویزان شده‌اند نوید یک تیم بازی‌باز را می‌دهند. بیشتر بازی‌هایی که در کافه هستند را می‌توانید به صورت رایگان تجربه کنید اما برای بعضی بازی‌ها باید مبلغ کوچکی را پرداخت کنید؛ برای بعضی بازی‌های بزرگ چون تمدن و بازی تاج و تخت هم باید عضو ویژه کافه شوید و از قبل آن‌ها را رزرو کنید، چرا که این عناوین ساعت‌ها وقت‌تان را می‌گیرد و باید یک صبح تا شب را به‌خاطرشان در کافه سر کنید.

یکی از مواردی که شما را هیجان‌زده می‌کند و مایل می‌شوید که خودتان هم بعضی از بازی‌ها را تجربه کنید، تماشای دیگر مشتریان کافه است. در زمان حضور ما در این کافه سه دسته بودند که داشتند وقت‌شان را با بازی‌های رومیزی پر می‌کردند. یکی از این دسته‌ها گروهی هشت نفره بود که سخت مشغول بازی‌ای کارتی برگرفته از بازی مافیا بودند؛ آن‌ها با هم به جر و بحث می‌پرداختند و اگر درست حدس می‌زدند صدای جیغ و خوشحالی‌شان کل کافه را پر می‌کرد. با دو نفر از این عزیزان به گفت‌وگو نشستیم تا بفهمیم دلیل این شور چیست. نکته جالب حرف‌های‌شان این بود که آن‌ها با گروهی که بازی می‌کردند دوست نبودند؛ آن‌ها با هم در همین کافه آشنا شده بودند و حال داشتند با یک‌دیگر به بازی می‌پرداختند. در اولین سوال‌مان از آن‌ها به سراغ علاقه‌شان نسبت به بازی‌های رایانه‌ای رفتیم ولی هیچ‌کدام از دوستان‌مان بازی‌باز نبودند؛ البته خانم «شادی کریمی» می‌گوید که بر روی تلفن هوشمندش بازی‌هایی وجود دارند تا گاهی وقت‌اش را با آن‌ها پر کند. خانم کریمی گاهی در خانه‌ی دوستانش به بازی‌های رومیزی می‌پرداخته و با آن‌ها کمی آشنا بود اما آقای «سلمان بیک‌زاده» تا پیش از آشنا شدن با این کافه اصلا با این سبک از بازی‌ها آشنا نبوده است. حال هر دوی دوستان‌مان از انجام دادن این بازی‌ها لذت می‌برند و سه روز از هفته‌شان را در کافه برد سر می‌کنند تا از هیجان این بازی‌ها لذت ببرند و دوستان جدیدی برای خود پیدا کنند. خانم کریمی می‌گوید این سرگرمی را جذاب‌ترین و سالم‌ترین تفریح پیدا کرده است و هر زمان که می‌تواند به این‌جا می‌آید تا وقتش را سپری کند. در ده ماهی که این کافه شروع به کار کرده است، خانم کریمی و آقای بیک‌زاده مشتری‌های دائمش شده‌اند و می‌گویند تمام نیازهای تفریحی‌شان را این محل جواب‌گو است.

سرانجام با آقای «امیر آئین» به گفت‌وگو نشستیم؛ کسی‌که این کافه و سایتی که ازش نام بردیم را پایه‌گذاری کرده است. آقای آئین پیش‌تر به‌عنوان گرافیست کار می‌کرده‌اند ولی علاقه‌شان به بازی‌ها رومیزی، ایشان را به سمت باز کردن کافه و راه‌اندازی سایتی در این زمینه کشانده است. آقای آئین خودش را مخاطب بازی‌های ویدیویی می‌داند ولی نه به‌صورت حرفه‌ای؛ ایشان از دو سال پیش با بازی‌های رومیزی آشنا شدند و به نطرشان این دسته از سرگرمی‌ها توانسته جایگزین بازی‌های رایانه‌ای در زندگی‌شان شود. نقطه نظرات آقای آئین در قبال بازی‌های رومیزی کمی تند و تیز به نظر می‌آیند؛ ایشان این سبک را بهتر و بالاتر از بازی‌های ویدیویی می‌دانند و به نظرشان دنیای بازی‌ها، به‌خصوص عناوین نقش‌آفرینی، خیلی مانده تا بتوانند به پای بازی‌های رومیزی برسند. آئین از بازی‌های ویدیویی مستقل و کوچک لذت می‌برد، بازی‌هایی که ایده‌ای خاص و ناب پشت‌شان خوابیده و با روایت داستانی ناب مخاطبش را زمین‌گیر می‌کند -در لیست بهترین بازی‌های عمر آقای آئین عناوین بزرگی کمی پیدا می‌شود و ایشان بازی Journey را یکی از شاهکارهای بازی‌سازی می‌داند-؛ او بازی‌های رومیزی را از این لحاظ شبیه به صنعت بازی‌های رایانه‌ای می‌داند چرا که در هر دوی این بخش‌ها تیمی کوچک پشت کار هستند و نتیجه‌ی زحمت‌شان هم مواردی جذاب و دل‌نشین می‌شود. در این گفت‌وگو آقای آئین ما را با سبکی از بازی‌های رومیزی آشنا کرد که بسیار شبیه بازی‌های ویدیویی نقش‌آفرینی هستند ولی دنیایی بسیار گسترده‌تر در برابرتان قرار می‌دهد؛ در این سبک از بازی‌ها یک نفر باید مسئولیت فضاسازی و روایت داستان را برعهده بگیرد و دیگران را در بازی همراهی کند، بقیه مخاطبان هم باید شخصیت خود را با توجه به هر بازی و کاغذ مخصوص به آن بسازند تا بتوانند قدم در مسیر پر پیچ و خم و خیالی بازی بگذارند. فکر کنید یک نفر بشیند بر روی صندلی‌ای و برایتان داستان Witcher را تعریف کند و ازتان بخواهد در هر انتخاب وارد شوید و هر طرف که خواستید بروید و هر جنگی که خواستید راه بیندازید، فقط این‌جا به جای صفحه نمایش تخیل‌تان شما را همراهی می‌کند و به جای مهارتتان در دکمه‌زنی و جنگیدن، با توجه به قدرت‌های شخصیتی که ساخته‌اید تاس می‌اندازید تا معلوم شود شما بازنده‌اید یا برنده؛ فکر کنم با این تعاریف مشتاق شدید که یک سر به کافه بزنید و این عناوین را از نزدیک ببینید و تجربه کنید، درکتان می‌کنم!

هدف آقای آئین از ایجاد کافه برد آشنا کردن مردم با بازی‌های رومیزی و فراهم کردن محیطی برای دنبال کردن این علاقه بوده است. آئین زمانی‌که کافه را باز می‌کرده هیچ اطلاعی از مسیری که در آن قدم می‌گذاشته نداشته ولی کمی بعد از شروع کار متوجه می‌شود که کافه‌ای در شیراز از دو سال قبل چنین ایده‌ای را دنبال می‌کرده است؛ البته به گفته‌ی ایشان مسیری که دوستان‌شان در شیراز طی کرده بودند، مسیری دراز بوده و در نظر داشتند که مردم را خیلی آرام با بازی‌ها رومیزی آشنا کنند ولی آئین و دوستانش تصمیم گرفتند که این مسیر را سریع‌تر زیر پا بگذارند. یکی از بازوان کمکی تیم آن‌ها جهت جا انداختن بازی‌های رومیزی سایتی بود که ایجاد کرده بودند؛ بازی‌های رومیزی سرگرمی‌ای هستند که شما حتما باید از قبل با آن آشنایی داشته باشید و از قوانین هر بازی سر دربیاورید تا بتوانید آن‌ها را انجام دهید، سایت و تلاش کسانی‌که در کافه کار می‌کنند این خلا را پر می‌کند.

تمامی تلاش‌ها در کافه و سایت سرانجام منجر به برگزاری رویداد روز جهانی بازی‌های رومیزی در ایران شد؛ دهم اردیبهشت ماه امسال، کارهای آقای امیر آئین به یک نتیجه خوب رسید. در این روز دوست‌داران بازی‌های رومیزی در تهران و چند شهر دیگر -چون شیراز، اصفهان، بوشهر و اراک- گرد هم آمدند تا از انجام دادن این تفریح در کنار یک‌دیگر لذت ببرند. در تهران این رویداد در مقیاسی بزرگ‌تر اجرا شد و چند کافه‌ی دیگر و انستیتو بازی‌های رایانه‌ای نیز به کافه برد پیوستند؛ آوازه‌ی این رویداد از طریق سایت به گوش تمامی علاقه‌مندان به بازی‌های رومیزی در سراسر ایران رسید و حتا تعدادی از آن‌ها را از شهرهای دیگر به تهران کشاند. آئین این روز را نقطه‌ی عطفی در کارهایش می‌داند و علاقه‌مند است که هر ماه چنین کاری را انجام دهد ولی به گفته‌ی خودش این رویدادها نیازمند منابع مالی و انسانی است و تیم کوچکی که در این زمینه فعالیت می‌کنند نمی‌توانند از پس این کار برآیند.

حال با این همه زحمت و خرج کردن از جیب خود اما آینده برای امیر آئین و کاری که شروع کرده روشن نیست؛ او از هیچ سازمان و بنیادی انتظاری ندارد ولی می‌گوید بنیاد ملی بازی‌های رایانه‌ای می‌تواند با کمی حمایت از آن‌ها و باز گذاشتن دست‌شان باعث شود بازی‌های رومیزی در کشور رواج یابند، سرگرمی‌ای که هیچ‌گونه ضرری ندارد و حتا باعث می‌شود فرد به اجتماع وارد شود و با دیگران ارتباط برقرار کند. امیدواریم تلاش‌های این تیم جوان و پرنشاط دوام داشته باشد و ما کافه برد و دیگر مکان‌هایی شبیه به آن را بیشتر در کشور ببینیم.

عکس‌ها از دوست عزیزم آرین باقری