به کدام سو؟! نمرات سایت ها و نشریات خارجی چه قدر برای تان ارزش دارد؟

بعد از سال ها بازدید از سایت های اینترنتی داخلی و خارجی مرتبط با بازی های ویدئویی، خواندن نقد های نویسنده ها و نظرات کاربران چند وقتی است که با نتایج تاسف برانگیزی رو به رو شده ام. از سال های دور که بازی های ویدئویی خودشان را به عنوان یک رسانه مطرح کردند نشریات و سایت هایی مرتبط برای اطلاع رسانی و ارزش گذاری آن ها آغاز به کار کردند. هدف من از این نوشتار بررسی تاریخچه ی آن ها نیست بلکه می خواهم از همین جا وارد مقوله ی نمره دهی به بازی ها، هدف آن ها و متعاقباً تاثیرات آن بر روی بازی کننده ها بشوم که به نظر می رسد جای بحث بسیار دارد.

–

چرا نمرات سایت ها و نشریات یک «واقعیت تبلیغاتی» است؟

سوال اصلی این است: “نمرات سایت ها و نشریات خارجی چه قدر برای تان ارزش دارد؟”
معمولاً بسیاری از ما بازی کننده ها قبل یا بعد انجام دادن هر بازی سری به سایت های میانگین گیری نمره ها مثل Game Rankings یا Meta-Critic می زنیم تا از نمره هایی که سایت های مختلف به بازی ها می دهند مطلع شویم. یکی از مشکلاتی که بین بازی کننده ها به شدت شایع است این است که اکثراً به متن نقد ها توجهی نمی کنند و صرفاً عددی که سایت ها به عنوان نمره برای بازی ها در نظر می گیرند برای شان مهم است، این به خودی خود چندان بد نیست اما عادت کردن به نمره های بالا باعث بالا رفتن توقع بازی کننده ها می شود و در نتیجه بسیاری از بازی های با ارزش به شدت مورد بی توجهی قرار می گیرند، بازی های عمدتاً ناشناخته ای که شاید از نظر کیفیت بسیار بهتر و با ارزش تر از عناوین اسم و رسم دار با هزینه های تولید و تبلیغات بالا، باشند.
تا حالا با خودتان فکر کرده اید نقد هایی که گاهی نمره هایشان با ذهن تان بازی می کند و تصمیم گیری و اختیار را از شما می گیرند از کجا می آیند؟ چه کسانی این نقد ها را می نویسند؟ تا چه حد در مورد ژورنالیسم (روزنامه نگاری) جدید و قدیم اطلاع دارید؟ آیا می توانید به نمره هایی که سایت های خارجی به بازی ها می دهند اعتماد کنید؟ آیا می توانید مطمئن باشید که نویسنده های خارجی که گاهی به راحتی به بازی های بسیار خوب نمره های پایین و بازی های متوسط و بی ریشه نمره های آنچنانی می دهند به اصول اخلافی ژورنالیستی مثل «صداقت»، «بی طرفی»، «عدالت»، «دقت» و … اهمیت می دهند یا خیر؟ آیا می توانید با اطمینان بگویید که سایت های ژاپنی معروف مثل Famitsu و اروپایی مثل Eurogamer بازی ها را بدون هیچ گونه تبعیض از نظر نژاد، فرهنگ، مذهب و … ارزش گذاری می کنند؟ آیا نشریات Official مثل Official Xbox Magazine و Official PlayStation Magazine را که نقد ها و نمرات یکطرفه دارند را می پسندید؟ می دانستید این نشریات به عناوین First-Party جناح خود (مایکروسافت، سونی، نینتندو) نمرات بسیار بالا می دهند و همین نمرات در امتیاز میانگین آن ها هم تاثیر می گذارد؟!
امروزه شرکت های بازی سازی از سایت ها و نشریات به عنوان یک سلاح تبلیغاتی استفاده می کنند. آن ها به سایت ها و نشریات یک نسخه از بازی خود را می دهند و مبلغ نا مشخصی را هم برای تبلیغ بازی شان به آن ها می دهند. کمپانی های بازی سازی هم معمولاً هرگز هزینه ی تبلیغات بازی شان را اعلام نمی کنند! آن ها هرگز به منتقد ها اجازه نمی دهند نقد های شان را زود تر از زمان عرضه ی بازی منتشر کنند و عقیده دارند که منتقد ها باید حتماً به اندازه ی کافی محصول شان را بررسی کنند و به یک تجربه ی کامل از آن برسند، در زمان انتشار بازی شان هم از آن ها انتظار امتیازات بسیار بالا را دارند.
مبحث دیگری هم که لازم می بینم به آن اشاره کنم بحث رشوه دادن به نویسنده هاست. اهمیت تک تک نمره هایی که یک بازی دریافت می کند به قدری است که گاهی ناشران بازی های ویدئویی را به کار نفرت انگیز و شرم آوری مانند «رشوه» دادن وسوه می کند. همان طور که گفتم سایت ها و نشریات نه تنها برای نمره دادن به بازی ها هیچ پولی بابت خرید نمی پردازند بلکه هزینه ای را هم برای تبلیغ کردن بازی ها (نقد، پیش نمایش، خبر رسانی و …) از کمپانی های تهیه کننده دریافت می کنند و آن ها بازی شان را به صورت مجانی برای منتقد ها می فرستند. جدا از این گاهی ناشران خلاقیت بیشتری به خرج می دهند و در کنار بسته ی بازی چیز های دیگری هم برای نویسنده ها می فرستند تا توجه آن ها را به خود جلب کنند، این شیرین کاری ناشران گاهی تا جایی پیش می رود که عملاً می توان آن را رشوه نامید. چک ۲۰۰ دلاری برای بازی Dante’s Inferno، شمشیر بزرگ واقعی (!) برای Darksiders، کیک فرستادن های نینتندو برای Mario Galaxy 2 تنها نمونه های کوچکی از این کار کثیف است.

دوران تاریک

همه موارد گفته شده باعث ظهور پدیده ی نفرت انگیزی شده که نظریه پردازان از آن با نام «ژورنالیسم حرفه ای» یاد می کنند. «ژورنالیسم حرفه ای» یکی از شاخه های ژورنالیسم و به بیان بهتر یک اپیدمی در حال رشد است که همه ی ارزش های رسانه ای را فدای گرایش های پستِ مدرن و سلیقه روز کرده و نتیجه ی آن برای بازی کننده ها چیزی جز یک نگاه تک وجهی و تیره به بازی های رایانه ای نیست. پیروی از چنین ایده ای که تقریباً تمام فضای ژورنالیستی بازی های ویدئویی را در بر گرفته فقط و فقط باعث نگاه های نادرست به بازی ها، بی توجهی به ارزش های واقعی آن ها، شکست ایده های جدید و در نهایت به بیراهه رفتن صنعت بازی های ویدئویی می شود.

اگر ما گیمر هستیم و «بازی های ویدئویی» را یک «هنر» می دانیم پس چرا سلیقه  و ذوق هنری خودمان را نادیده بگیریم؟ چرا ارزش هایی که در بازی ها به آن ها پایبند هستیم را کنار بگذاریم و به یک سری اعداد و ارقام احمقانه توجه بکنیم؟ چرا خودمان تصمیم نگیریم که از چه چیزی خوشمان میاد و از چه چیزی نه و همه ی دغدغه ی مان این باشد که دیگران به هنر مورد علاقه ی مان چه نمره ای می دهند؟ برای ارزش گذاری هنر مورد علاقه ی تان از دیدگاه و سلیقه ی خودتان پیروی کنید نه دیگران…

=====================================
نکته ی مهم: این مقاله کاملاً بر گرفته از اطلاعات عمومی نویسنده است (فقط با کمی ایده گرفتن از چند سایت خارجی) و ممکن است با اشتباهات زیادی همراه باشد.