نقد بازی Doom (نسخه trilogy)

یک ماه پیش در رویداد مراسم QuakeCon که به مناسبت ۲۵ سالگی بازیDoom  برگزار شد، استودیو بتسدا (Bethesda) از جزییات برخی از عناوین مختلف خود و البته عنوان جدید DOOM ETERNAL  پرده برداشت. در حاشیه‌ی این مراسم شایعاتی مبنی بر عرضه‌ی سه‌گانه‌ی سه قسمت اول از مجموعه Doom به گوش می‌رسید که این خبر در حد همان شایعه باقی ‌ماند. تا این که چندی پیش به طور ناگهانی استودیو بتسدا هر سه قسمت اول از مجموعه Doom  یعنی Doom 1 ، Doom 2  و البته Doom 3 را برای عرضه روی فروشگاه‌های خود قرار داد و بدین طریق و با این عرضه‌ی ناگهانی این سه عنوان در دسترس قرار گرفت و قابل بازی شد. بر این اساس ما نیز بر آن شدیم تا یک‌بار دیگر به تجربه‌ی این سه اثر به یاماندنی برداخته و به بررسی این عناوین بپردازیم. لذا در همین راستا تصمیم گرفتیم تا به صورت جداگانه برای هر قسمت نقد مختصری را ارائه دهیم.

نکته‌ای که در ابتدای مطلب حائز اهمیت است، این است که این سه عنوان بدون هیچ گونه تغییراتی از جمله ارتقای کیفیت بی‌بهره است و بازی به همان شکل کلاسیک در اختیار عموم قرار گرفته است. در قدم اول قیمت اعلام شده است که بتسدا برای Doom 1 قیمت ۴ دلار را در نظر گرفته است. حتی اگر زیاد سخت‌گیری هم نکنیم برای عنوانی که ۲۵ سال از انتشارش می‌گذرد و هیچ گونه تغییراتی در آن اعمال نشده است این قیمت واقعا زیاد به حساب می‌آید. با این حال لذتی که از تجربه‌ی بهترین یا به عبارتی پدر شوتر اول شخص وجود دارد وصف ناپذیر است و توجه به مادیات در آن قابل چشم‌پوشی است.

شخصا وقتی که هر مرحله از بازی را رد می کردم و وارد هر لوکیشنی می شدم، تمامی خاطرات دوران کودکی برایم زنده می‌شد. تقریبا تا یک سوم بازی را با لذت انجام دادم اما متاسفانه بازی به مرور خسته کننده و دیگر آن حس هیجان و دلپذیر بودن خودش را از دست داد. واقعیت امر این است که حس کهنگی و البته تکراری بودن بیش از حد بازی باعث شد هرچقدر تلاش کردم تا به عنوان یک مخاطب تازه‌کار به بازی نگاه کنم و از آن لذت ببرم، این امکان میسر نشد. نکته‌ی قابل توجه برای این موضوع البته نه این است که بازی ضعیف است یا این نسخه همان نسخه نیست؛ نه، بلکه واقعا اثر پیش رو آن درگیر کنندگی و لذتی که باید را در سال ۲۰۱۹ ندارد. از گرافیک و صدا که بگذریم، گیم‌پلی بازی واقعا کهنه و عذاب‌آور است. حتی برای شخصی مثل من که با این مجموعه بزرگ شده و به تمامی عناوین کلاسیک و مخصوصا بازی‌هایی که تحولی خاص و مهم در سبک‌های خودشان ایجاد کرده‌اند اهمیت و احترام ویژه‌ای قائلم. باید بگویم که بازی هیچ لذت و جذابیتی برای یک مخاطب در سال ۲۰۱۹ را ندارد. اما با این حال برخی قابلیت‌هایی در بازی وجود داشت که هنوز هم در کمتر عنوان شوتری دیده می‌شود. توجه کردن به طراحی مراحل از نکات ویژه‌ی این بازی به حساب می آید که در کنار تنوع دشمنان باعث شده تا بسیاری از عناوین شوتر اول شخص بعد‌ها از این سیستم الگو برداری کرده و حتی به موفقیت‌هایی هم برسند. وجود برخی قسمت‌های پورتال برای انتقال و همان طور که اشاره کردیم تنوع خاص دشمنان که امضای این بازی به حساب می‌آیند. ما حتی در نسخه‌های جدید از این مجموعه نیز همچنان شاهد وجود همین شکل و فرم دشمنان در بازی در کنار همین تنوع بالای اسلحه‌ها هستیم. جالب آن که شات‌گان در بازی از همان ابتدا به عنوان یک اسلحه‌ی پرقدرت و نمادین برای ترکاندن مغز موجودات اهریمنی در بازی تبدیل شده است.  تنها بخش قابل بازی و البته سرگرم کننده‌ی آن بخش چندنفره‌ی بازی است که به این نسخه اضافه شده است. بازی دارای دو حالت چند‌نفره است. یک حالت Co_op یا همان دو نفره در داخل مراحل که در صورتی که سرور‌ها پر باشد انجام این بخش در کنار یک فردی که به احتمال زیاد مخاطبی کهنه‌کار باشد بسیار لذت بخش است. حالت دیگر چندنفره تیم‌دث مچ است اما اگر پلیری را پیدا کردید که با شما و یا رودروی شما بازی کند واقعا باید بگم شانس آورده‌اید.

در نهایت عنوان Doom با تمام اعتبار و مشخصه‌هایی که دارد، امروزه به جز زنده کردن برخی خاطرات دوران کلاسیک، نکته مثبت دیگری ندارد.

Resolution

Platform: PS4 – Score: 3 out of 10

There is nothing more positive than a reminder of some classic memories

(این نقد بر اساس نسخه منتقدین بازی نوشته شده که توسط id Software در اختیار دنیای بازی قرار گرفته است.)