نقد بازی Golem Gates

بازی استراتژیک «گولم گیتز» (Golem Gates) به تازگی عرضه شده است. در ادامه با آخرین مقالات بازی و نقد دنیای بازی بر این عنوان روی کنسول پلی استیشن ۴ (PlayStation 4)  همراه باشید.

سبک استراتژی همزمان (Real time strategy) یکی از سبک‌های بازی است که موفق به گذار از دوران کامپیوترهای خانگی و ورود به دنیای کنسول‌های بازی نشده است. علت اصلی این اتفاق سیستم کنترل بازی است که با «کنترلرهای کنسول» (Console Controller) به هیچ وجه همخوانی ندارد. کنترل واحدهای مختلف و دسته‌بندی آن‌ها، انواع ساختمان‌ها و به طور کلی ساخت و ساز در بازی، مدیریت منابع بازی‌های استراتژی آن‌چنان پرجزئیات هستند که توقع کنترل تمام این قابلیت‌ها به وسیله کنترلر کنسول کاملا غیر منطقی است و فقط موس و کیبورد با تعداد دکمه‌های بالا و انعطاف‌پذیری لازم امکان تجربه عالی بازی‌های این سبک را فراهم می‌کنند.

بازی «گولم گیتز» (golem gates) تلاش دو تیم مستقل بازی‌سازی به نام‌های «هالو اٍرت» (Hollow earth) و «لیزر گایدد گیمز» (Laser guided games) برای ارائه یک بازی استراتژی همزمان و تلفیق آن با بازی‌های کارتی است. این بازی با استفاده از مکانیک‌های بازی‌های کارتی سعی در سرعت بخشیدن به روند یک بازی استراتژی داشته تا از این طریق، حیطه جدیدی را آزموده و به نوعی از مزایای هر دو سبک استفاده کند.

سادگی تحمل ناپذیر

در این بازی سیستم مدیریت منابع که در بازی‌های استراتژیک کلاسیک شامل بدست آوردن چندین منبع مختلف و مدیریت آن‌ها می‌شود جای خود را به یک نوار انرژی داده است. هرگاه انرژی لازم برای بازی کردن یک کارت را داشته باشید می‌توانید آن را بازی کنید و به غیر از ساختمان‌ها که زمان کوتاهی برای ساخته شدن لازم دارند، نیروها و قدرت‌های شما به صورت آنی قابل استفاده‌اند. ساختمان‌ها نیز به چند نوع دفاعی محدود شده و عملا خبری از ساخت و ساز گسترده بازی های استراتژی نیست.

انتخاب نیروها هم به شکلی ابتدایی و حتی اعصاب خردکن فقط با زدن دکمه مربع و انتخاب نیروهای موجود در صحنه میسر است. من به عنوان کسی که سال‌ها بازی‌های استراتژی بسیاری را تجربه کرده و با بهترین های این سبک آشنا هستم، برایم امکان داشتن چند دسته سرباز و دادن فرمان‌های مختلف به هر کدام یکی از جذابیت‌های بازی استراتژیک به حساب می‌آید. جذابیتی که در گولم گیتز به کلی نابود شده است. شما فقط می‌توانید یک ارتش داشته باشید حالا اصلا مهم نیست در چند جبهه در حال نبردید.

به طور کلی همه چیز در این بازی ساده شده است. علت این موضوع را می‌توانیم تمایل سازنده به سرعت بخشیدن به بازی و یا امکان انجام این بازی بر روی کنسول بدون مشکلات کنترلی گفته شده، بدانیم. من نسخه « پی اس فور» (PS4) بازی را برای نقد در اختیار داشتم و از شرایط بازی بر روی کامپیوترهای شخصی اطلاع ندارم اما می‌دانم این ساده شدن‌های بی انتها بیشتر بازی را شبیه به یک بازی موبایلی کرده که اکثرا کپی ساده بازی های پیچیده‌تر موجود بر روی کنسول و کامپیوتر هستند.

کمبود اصالت

یکی از بزرگ‌ترین ایرادات بازی به نظر من عدم ایجاد حس خاص بازی‌های استراتژیک است. شما در این بازی‌ها حس مدیریت و رهبری یک گروه را دارید که باید به تمام مسائل فکر کنید اما گولم گیتز بیشتر حس درگیری با تعداد نیروی پراکده در یک نقشه را دارد و پا را فراتر از آن نمی‌گذارد.

بازی از مکانیک‌های بازی کارتی نیز استفاده می‌کند. در بازی کارتی شما و رقیب‌تان باید تعداد محدودی کارت در «دک» (Deck) خود داشته باشید و هر آنکه از کارت‌های محدود خود بهترین بازی را بگیرد برنده است. در گولم گیت هر نیرو یا ساختمان به شکل کارت در اختیار شماست. ابن کارتها «گلیف» (Glyph) نام دارند. نکته منفی بازی در این زمینه آن است که کارت‌ها پس از پایان دوباره از ابتدا و تمام و کمال در اختیار شما قرار میگیرد. این یعنی نیاز به نگرانی برای خرج منابع ندارید اگر تمامی سربازانتان هم نابود شوند باز می‌توانید ارتش خود را از نو بسازید. این خاصیت برای یک بازی استراتژی بدیهی است ولی برای یک بازی کارتی یک نقطه ضعف به حساب می‌آید. کلا به نظر من اضافه کردن المانهای کارتی به بازی بیشتر در جهت سریع‌تر کردن بازی بوده تا استفاده درست و به جای آنها. البته در اتمام کارتهایتان شما ۳۰ ثانیه از دادن دستور به واحدهایتان محروم می‌شوید که عملا تاوانی است که شما برای دریافت مجدد کارتهایتان پرداخت می‌کنید. این اتفاق می‌تواند منابع انرژی و حتی خود «هاربرینجر» (Harbinger) را در میانه میدان نبرد با خطر روبرو کند.

البته شاخصه‌های بازی استراتژی در بازی گولم گیت بیشتر دیده می‌شود. مثلا امکان در اختیار گرفتن منابع انرژی جدید که به شما دست بالا را در نبرد با دشمن می‌دهد. در اکثر بازی‌ها در صورت از دست دادن مرکز فرماندهی‌، شما بازی را می بازید اما در گولم گیت مرکز فرماندهی یک کاراکتر خاص به نام «هاربینجر» است که باز هم در راستای ساده شدن بازی انجام شده است.

بازی بخش آنلاین نیز دارد که برای من مشخص نیست قوانین آن متفاوت بوده یا نه چون حتی بعد از چند بار تلاش بازی موفق به پیدا کردن حریف برای من نشد و عملا من از تجربه بازی به صورت آنلاین باز ماندم.

به غیر از ایراد ساده شدن بیش از حد بازی، پیدا کردن مکان نیروها بر روی نقشه بازی هم عذاب علیم دیگری است. بازی یک میانبر برای این کاردر اختیار گیمر قرار می‌دهد که بین نقاط حساس بازی به نوبت حرکت می‌کند. حالا اگر نیروی‌های شما نزدیک این نقطه ها نبودند؟ بعله شما باید به دنبال آنها در نقشه بگردید که باور کنید کار اعصاب خرد کنی است و بسیاری از لذت بازی را از بین می‌برد. به نظر شخصی من بازی استراتزی هم زمان، ژانری نیست که بتوان آن را بر روی کنسول بازی کرد و گولم گیتز نیز علارغم تلاشی که شده قادر به حل مشکل این نوع بازی ها بر روی کنسول نیست.

گرافیک و دیگر هیچ

اما بد نیست نگاهی به بخش‌های دیگر بازی به غیر از گیم‌پلی آن داشته باشیم. مدل‌های گرافیکی بازی عالی طراحی شده‌اند. استایل هنری منحصر به فردی در تک تک آن‌ها دیده می‌شود که شمایل بازی را بسیار جذاب کرده است. البته وقتی «کاراکتر آرتیست» (Character Artist) عناوینی مانند «اونجرز اینفینیتی وار» (Avengers Infinity war) «ترنسفورمرز» (Transformers)«اسپایدرمن» (Spiderman) و «جنگوی رها شده» (Django Unchained) را در تیم خود داشته باشید، قطعا حاصل کار همین‌قدر عالی خواهد شد. «جاش نیتزی» (Josh Nizzi) همان هنرمند است که در کنار تیم هنری بازی به راستی بخش هنری بازی را غنای زیادی بخشیده است. در واقع به نظر من بخش هنری بازی جذاب‌ترین بخش بازی در نسخه پی اس فور آن است.

داستان بازی را می‌توان در چند کلمه خلاصه کرد شما نقش هاربینجررا دارید که توانایی کنترل و رهبری مردان شنی را دارد. او در تلاش است تا با نابودی دروازه‌های جهنمی یا همان گولم گیتز جلوی هجوم موجودات رباتیک و شیطان صفت را بگیرد. باور کنید که داستان بازی از همین چند خط بیشتر نیست که مقداری از آن نیز از سایت بازی برداشته شده و عملا در خود بازی ارائه نمی‌شود.

به طور کلی بازی از استراتژی‌هایی که خود ادعای ارائه آن را می‌کند بسیار فاصله دارد و عملا شما در بازی هیچ استراتژی به غیر از ساخت نیرو و حمله مستقیم را ندارید. استراتژی های دیگر مثل دفاع گسترده، استفاده از نیروهای مختلف به صورت جداگانه مثل توپخانه، نیروی هوایی، اسنایپرها و غیره در بازی به کلی وجود ندارد.

پتانسیل از دست رفته

شاید این بازی برای کنسول پی اس فور مشکلات کنونی را داشته باشد و با کنترلی بهتر بر روی کامپیوتر لذت بیشتری را برای مخاطب به همراه داشته باشد. به عنوان حرف آخر بازی گولم گیتز پتانسیل بالایی برای موفقیت داشته و ایده ترکیب دو گونه بازی روی کاغذ جذاب به نظر می‌آید ولی بخش زیادی از پتانسیل نهفته در این ایده با اجرای نه چندان درست از بین رفته است.