حکایتی کوتاه از روز چهارم جشنواره بازیهای رایانه ای تهران

ساعت ۱۰:۳۰ بود که از خانه حرکت کردم. با یه اتوبوس به مترو رسیدم و از اونجا راهی ایستگاه شهید بهشتی شدم . تو همین ایستگاه پیاده شدم و پیاده به سوی مصلی حرکت کردم. منو باش که فکر میکردم از ایستگاه مصلی نزدیکتره!حالا خوبه برام درس عبرت شد. خلاصه قدم زنان رفتم و رفتم تا به شبستان رسیدم. د بیا! نمایشگاه که هنوز شروع نشده. کلی آدم هم جلوی ورودی ایستاده بودند. امان از این اطلاع رسانی ضعیف. ظاهرا قرار بوده نمایشگاه ساعت ۱۲ یا ۱۳ شروع بشه. (اتفاقا من هم میدونستم که همون موقع شروع میشه اما نمیدونم چی شد زود رفتم!). میگفتم براتون؛ رسیدم اونجا و فوری به سمت نزدیکترین سایه بانی که بود رفتم و کنار کلی آدم دیگه ایستادم. تعداد زیادی هم جلوی ورودی تجمع کرده بودند که مبادا بازی بهشون نرسه. در این حین هم هر کسی که از غرفه دارا داخل میرفتن مردم از اونها با «اوووووو..» کردن استقبال میکردن. به جز این کار شعار های «ولش کن» و «علی دایی» سر میدادند و با هم دست و پایکوبی میکردند. بقیه هم که جلوی ورودی نبودند یا میخندیدند یا تاسف میخوردند. ساعت ۱۱:۳۰ بود و من منتظر بودم تا ساعت ۱۲ بشه که ناگهان دیدم در باز شد و جمعیت سرازیر شدند! نگهبان های بیچاره هم که نمی توانستند جلوی آن جمعیت نسبتا عظیم را بگیرند در ورودی کناری را هم باز کردند. به این ترتیب بود که نمایشگاه امروز نیم ساعت یا یک و نیم ساعت زودتر شروع شد. غرفه داران هم که انتظار این اتفاق را نداشتند سریع در غرفه هایشان مستقر شدند.
من هم با وقار کامل و قدم زنان به داخل شبستان رفتم. وقتی که وارد شدم نصف اول نمایشگاه برق نداشت که آن هم بعد از یکی دو دقیقه آمد. بعد از چند دقیقه هم نمایشگاه روال عادی خود را ادامه داد.
بنده هم بعد از یک دست Pes زدن به سمت غرفه دیبازی رفتم و در آنجا کمی با آقای پولادی هم صحبت شدم. ایشان هم وعده دادند که مجله ۲۴ صفحه ای خواهد شد(آخ جون!).
بعد از سر زدن به چند غرفه میخواستم به انتهای شبستان بروم که در دست چند نفر ویژه نامه های بازی سازی دیدم. از آنها پرسیدم که از کجا گرفتند؟ آنها هم گفتند «اونجا». من هم سریع و به سمت اونجا روانه شدم. حالا اونجا کجا بود. اونجا غرفه بنیاد بود که در آنجا ویژه نامه های بازی سازی را رایگان به مردم میدادند. مردم هم که اصولا از چیز های رایگان خوش شان می آمد می رفتند و هر چی می دیدند بر میداشتند. من هم به آنجا رفتم و ویژه نامه شماره ۹۵ را که نداشتم گرفتم و با خوشحالی راه خودم را ادامه دادم. تا ساعت ۱۵ در شبستان گشتم و ناهاری هم خوردم که ساعت ۱۴:۵۲ دقیقه شد و من به طبقه دوم رفتم تا در کارگاه «راز جزیره میمون: طراحی پازل» که توسط آقای شروین استادزاده برگزار میشد حضور داشته باشم. جایتان خالی برای من یکی که خیلی مفید بود. بعد از اتمام کارگاه به بیرون رفتم و دیدم که تعدادی از کارگاه ها زمان شان عوض شده و آن کارگاهی که من میخواستم بروم دیگر در برنامه امروز نیست. از مسئولی که آنجا بود زمان کارگاه را پرسیدم که ایشان گفت:«این کارگاه حذف شد.» با شنیدن این حرف بدجوری توی ذوقم خورد. حتی دنیای بازی هم به ریمن بها نمیدهد.(واقعا که!). من هم که ناراحت بودم بعد از چند دقیقه گشتن در شبستان از مصلی رفتم. در هنگام رفتن از پشت میکروفون هم اعلام شد که نمایشگاه هم تا ساعت ۹ شب تمدید شده است.

این بود حکایتی از نمایشگاه در روز جمعه