سلام دنیا : من یک گیمر هستم

بازی خور ، واژه ای که  برای افرادی به کارمی رود که نه تنها بازی های را می خورند بلکه اخبار و تریلر و هر چیزی در مورد بازی هارا نیز به عنوان پیش غذا سرو می کنند . هر کدام از این افراد از هر جنسیت و نژادی که باشند ، در یک چیز مشترک هستند ویک زبان مشترک دارند ، ان هم بازی کردن ولذت بردن است . چه دختر باشند و چه پسر وقتی به یک کنسول و یا دسته های بازی رایانه برسند حتی اگر از هم نفرت هم داشته باشند برای دقایقی که سرگرم بازی کردن هستند دشمنی ها را کنار می گذارند و از بازی کردن لذت می برند .
برای خودشان انجمن های مخفی دارند ، انجمن هایی که در دنیای خودشان هم به سختی شناخته می شوند اما اینقدر به انجمنشان تعصب و وفاداری نشان می دهند که گویا عضو یک گروه بین المللی بزرگ هستند .

این ویژگی حتی در شخصیت های بازیهای رایانه ای نیز وجود دارد .از سربازان و کابو ها و ادم کش ها و قاتلین و خلافکاران گرفته تا قهرمان های جنگ های فضایی و زمینی همه و همه در یک چیز مشترک هستند و ان هم این است که بهترین لذت ممکن را به بازی خورها منتقل کنند .

خیلی از افراد جامعه ، ما بازیخور ها را دعوت به خواندن کتاب و گوش دادن به موسیقی و تماشای فیلم می کنند در صورتی که در بازی های رایانه ای ما همه این موارد را یک جا تجربه می کنیم . در واقع ما در بازی های رایانه ای زندگی می کنیم . انها در واقع یک جفت کفش را به ما نشان می دهند ولی نمی دانند که ما آن کفش ها را به پا کرده ایم و در زندگی خود از انها استفاده می کنیم .

صحبت من در مورد همدلی است ، یکی از ویژگی های بسیارفوق العاده مهم انسان ها .ویژگی والای انسان ها برای درک کردن یکدیگر و حس احترام به انتخاب ها . همه ما در طول این زندگی رایانه ای و دیجیتالی در کنار هم بوده ایم و به هم کمک کرده ایم . گاهی گاوچران بوده ایم و گاهی پلیس مخفی ، گاهی خلافکار بوده ایم و گاهی یک قاتل حرفه ای ، در مبارزات و چالش ها را به کمک یکدیگر امده ایم و بدون هیچ چشم داشتی دانش خود را به یکدیگر منتقل کرده ایم .

با این که همه از یک کنسول خاص و گروه و انجمن خاص طرفداری می کنیم اما وقتی پای یک بازی بزرگ در میان باشد همه با هم همدل و یکصدا هستیم . در کنار هم به خوبی در سایت ها وفروم ها کار میکنیم و به عقیده و نظرات یکدیگر احترام می گذاریم . در کدام جامعه و انجمن های بشری چنین همدلی دیده می شود؟ در ورزش که منش پهلوانی و قهرمانی حکفرماست ؟

تجربیات ما در دنیای دیجیتالی نیز در نوع خود جالب است . در هیچ گروه و تشکلی چنین تجربیات وسیعی وجود نداشته است . در دنیای RPG ها ما می توانیم هر چیزی را تجربه کنیم .فرقی نمی کند که زن باشیم یا مرد . تجربیات ما در زمینه های زندگی از دیگران بیشتر بوده است . تجربیاتی که شاید در زندگی عادی هیچ وقت انها را از نزدیک لمس نکنیم ! تجربه کشتن یک اژدها ، تجربه قتل عام خانواده و کنترل خشم ، تجربه ضرب و شتم ، تجربه های بسیار جالب دیگر .

یکی از ویژگی های جالب ما اشنا شدن با افراد دیگر بود . فرقی نمی کند که طرف مقابل در کدام نقطه این کره خاکی باشد یا از چه نژاد و رنگی باشد ،از کدام کشور باشد ، از کدام اقلیت مذهبی و دینی باشد، همه ما دوستانی از دیگر شهر و بعضا از دیگر کشور ها داریم . دوستانی که شاید تا اخر عمر یک بار چهره انها را از نزدیک نبینیم ولی به خاطر علاقه مشترکمان به گیم و بازی های رایانه ای به هم اعتماد می کنیم . با هم صحبت می کنیم و با هم درد دل می کنیم، از موفقیت های یکدیگر خوشحال می شویم و در غم های یکدیگر خود را شریک می پنداریم .

ایا غیر از این است که گیمر ها بعضا جزو درس خوان ترین افراد نیز هستند . گیمر ها افرادی هستند که کمترین میزان جرم و جنایت در انها رخ داده است .بیشترین نظریه ها و خلاقیت ها و داستان سرایی ها در همین دنیای گیم رخ داده است .

حرف اخر من و سوالات مهمی که این چند وقت به ذهنم خطور کرده است این است :

۱-چرا باید تلاش ها و فعالیت هایی صورت بگیرد تا چنین جامعه نه چندان کوچکی نابود شود ؟
2-چرا برای ما گیمر ها اندکی ارزش قائل نیستند و بعضا حتی مارا معتاد به بازیهیا رایانه ای خطاب می کنند ؟
3-چرا بعضا در فعالیت ها و برنامه های تلویزیون مشاهده میشود که قصد تخریب مارا دارند، در صورتی که دنیای دیجیتالی ما بدور از سیاست و جنسیت و از این قبیل برنامه ها است ؟

واقعا چند درصد از بازیهای سیاسی موفق بوده اند ؟ ایا در دنیا وقتی صحبت از بتلفیلد ۳ می شود همه یاد حمله امریکا به ایران می افتند یا همه از گرافیک و صدا گذاری و بخش چند نفره انلاین ان تعریف می کنند .

۴-چرا باید فعالیت ها و تصمیماتی صورت بگیرد که تنها ضررش برای ما گیمر ها باشد ؟

۵-چرا جامعه ما را به عنوان یک گروه از انسان های معولی در نظر نمی گیرد ؟ و به چشم یک سری افراد بیکار و خوشگذران به ما نگاه می کند . ؟
6-چرا باید در تبلیغات تلویزیون شاهد تخریب شخصیت گیمر ها باشیم در صورتی که  خود برنامه های تلویزیونی تخریبی چند صد برابر را بر روی کودکان می گذارند؟

کافی است از کودکان در مورد قهرمان هایشان سوال شود تا معلوم شود چند در صد انها از کارتون ها الهام گرفته شده است و چند در صد از شخصیت های رایانه ای بازی ها ؟

شاید دلیل این همه مظلوم بودن ما این است که برای ساعاتی در گوشه اتاق خود را غرق در لذتی می کنیم که دیگران چون از ان سر در نمی اورند انها را غیرمعقول و بعضا گناه و نادرست می خوانند .شاید دلیل این نگاه ها فرهنگ سازی و راه غلط ان در جامعه ما باشد.

با این حال ما گیمر ها همه روزه در تلاش هستیم تا خود را به نحوی به دنیا و مادران و پدارنمان نشان دهیم .

– به پدرمانمان بگوییم قبل از انکه واقعا پدر باشیم در دنیای مجازی پدر بودن را تجربه کرده ایم و اهمیت مراقبت و نگه داری از کانون خانواده را می دانیم .
– به مادرانمان بگوییم که قبل از اینکه واقعا عاشق شویم برای نجات عشقمان در دنیای مجازی از جان مایه گذاشته ایم .
– به دنیا بگوییم که با اینکه همیشه در جنگ و تیر اندازی و خون ریزی هستیم اما لحظه ای از صلح قافل نیستمی و حتی حاضریم برای دست یابی به صلح و ارامش واقعی در دنیا ، جان خود را فدا کنیم .

به امید روزی که شاید دیگر نخواهیم در کنج اتاق و به دور از چشم مهمان ها ، با هدست در گوش هایمان بازی هایمان را انجام دهیم و با دوستانمان صحبت کنیم . به امید روزی که مانند دیگر گیمر های دنیا بتوانیم محیطی شاد و تفریحی سالم در کنار خانواده داشته باشیم .

حسین براتی (Ichimaru Gin )