رادیکال ۲ | نقد قسمت اول Resident Evil Revelations 2

مات و مبهوت، زل زده‌ای به تلوزیون! به خودت می‌گویی: «چرا داری ادا درمی‌آری و جوری رفتار می‌کنی که انگار بار اولته که یه هچنین چیزی دیدی؟! مگه همین چند روز پیش نبود که اون مقاله رو نوشتی و از سیاست‌های این شکلی شرکت‌های بازی‌سازی گله‌ کردی؟ حالا دیگه چه مرگت شده که مثل صاعقه‌زده‌ها ول شدی جلوی تلوزیون؟! جمع کن خودتو!»
و جمع می‌کنی خودت را و عنوان‌بندی پایانی دو مرحله‌ی اول بازی «رزیدنت اویل: مکاشفات ۲» (Resident Evil: Revelations 2) را که به اسم قسمت اول یک بازی سریالی از مجموعه‌ی رزیدنت اویل منتشر کرده‌اند اسکیپ می‌کنی! به صرافت افتاده‌ای که بازی را نقد کنی ولی بدجوری به تنگنا خورده‌ای! اگر با یک بازی کامل طرف بودی خیلی راحت می شد نقدش کرد. حتا اگر بازی به سبک سریالی‌های تل‌تیل ماهیتی چند قسمتی داشت باز هم می‌شد نشست و نقدی کلاسیک برایش نوشت. اما مکاشفات ۲، تکه‌ای است از یک بازی کامل که برای سود مالی بیشتر یا هر دلیل دیگری مثله شده است. با اینکه نمی‌شود برای بازی‌ایی ناتمام که در آن همه‌ی مراحل بازی و مکانیک‌ها را ندیده و تجربه نکرده‌اید نقد نوشت ولی همه‌ی سعیم را می‌کنم تا حداقل چیزی درخور همین دو مرحله در  نقد قسمت اول Resident Evil Revelations 2 بنویسم.

مانی‌هازارد!
داستان بازی روایتی شبیه به شماره‌ی اول مکاشفات دارد؛ روایتی از چند شخصیت مختلف که با رفت و برگشت‌های بین شخصیت‌ها و البته گذر زمان همراه است. بخش اول بازی داستان کلیر ردفیلد و مویرا بورتون، دختر بری بورتون را روایت می‌کند که توسط گروهی بایو تروریست ربوده شده به مکانی نامعلوم منتقل می‌شوند. بخش دوم بازی هم داستان بری و دختر کوچکی به نام ناتالیا است. سوال‌هایی در بخش اول بازی مطرح می‌شوند که در بخش دوم تاحدودی جواب می‌گیرند. ولی  عنصر گذشت زمان و وجود شخصیتی به نام ناتالیا یک سوال و البته کلیف هنگری درست و درمان خلق می‌کند. گمان می‌کنم سیاست گذارهای کپ‌کام با تکیه بر همین عنصر موفق در داستان بازی‌شان که قابلیت پا در هوا نگه داشتن مخاطب مثل سریال‌ها را داشته تصمیم به سریالی کردن مکاشفات ۲ گرفته‌اند! زیرا نه به سبک بازی‌های تل‌تیل با انتخاب و روش‌های مختلف تمام کردن داستان مواجه هستیم و نه سر و شکل گیم‌پلی بازی به یک بازی سریالی شباهتی دارد.

مانی تروریسم!
مکاشفات ۲ مانند همه‌ی بازی‌های استاندارد که طراحی مرحله‌ی کلاسیک دارند تمام اصول موجه بازی‌سازی را رعایت کرده است. مکانیک‌های گیم‌پلی در این دو مرحله‌، به خوبی و بدون دست‌انداز و حرف اضافی به مخاطب معرفی می‌شوند که مطئنا همه‌ی مکانیک‌های بازی نیستند و در مراحل یا به قول کپ‌کامی‌ها  قسمت‌های بعدی(!) کامل‌ترش را هم تجربه خواهیم کرد. اکشن‌ها استاندارد و خوب هستند و با سلاح‌های بالانس شده‌‌ی موجود در بازی تجربه‌ی مفرح و لذت بخشی برای‌تان فراهم می‌کنند. حالت همکاری دونفره‌ی بازی یکی دیگر از خوب‌های گیم‌پلی است که مطمئنا در مراحل بعدی تکامل بیشتری خواهد یافت. در این حالت  وقتی با کلیر بازی می‌کنید مویرا وظیفه نشان دادن آیتم‌های مخفی در گوشه و کنار نقشه با تاباندن نور چراغ قوه را بر عهده دارد یا می‌تواند قفل بعضی صندوق‌ها را باز کند. ناتالیا نیز کم و بیش چنین ویژگی دارد و علاوه بر این قادر است زامبی‌ها را از پشت دیوار ببیند که مکانیک بسیار خوبی است زیرا به شما کمک می‌کند که به شکل مخفیانه بعضی از زامبی‌ها را بکشید. بازی را می‌شود هم به صورت تک نفره بازی کرد و در مواقع لزوم بین دو شخصیت سوئیچ کرد و هم به شکل همکاری دونفره انجام‌اش داد. طراحی مراحل بازی هم استاندارد و خوب است و بیش از مثلا رزیدنت اویل ۶ به یک اکشن ماجرایی شباهت دارد. شمای کلی مراحل بازی به این شکل است که مثلا برای باز کردن دری نیاز است که سیستم برق را فعال کنید. برای فعال کردن این سیستم هم چندین چالش دیگر در پیش دارید که البته با طراحی چند لایه و متنوع نقشه‌ها عمق بیشتری به بازی داده است. با اینکه دیگر به سبک بازی‌های کلاسیک این سری و البته برای راحت کردن کاربران بد عادت شده، خبری از معما و اینجور چیزها نیست ولی همین‌اش هم غنیمت بزرگی است! به‌غیر از این، بازی از یک سیستم ارتقای ساده‌ی اسلحه هم استفاده می‌کند که با احساس نیاز شما به مثلا  خشاب‌گذاری سریع‌تر یا برد شلیک بشتر با پیشرفت در بازی، هم‌خوانی خوبی دارد. یک درخت ارتقای توانایی هم دارید که با تمام کردن مراحل و جمع کردن امتیاز تجربه می‌توانید گزینه‌هایش را فعال کنید. بعضی گزینه‌های این درخت ارتقای توانایی خیلی خوب و هیجان انگیز به‌نظر می‌رسیدند که متاسفانه با تمام شدن مثلا قسمت اول از تجربه کردن آن باز ماندم!

کپ‌کام هازارد!
در نقد یکی دوتا از سایت‌های معتبر، اشاره‌های عجیب و غریبی شده بود به اینکه نیمه‌ی اول بازی سر و شکل ساده‌ای دارد و بر خلاف نیمه‌ی دوم که غنی از گیم‌پلی است خالی به‌نظر می‌رسد. همچنین اشاره شده بود که دشمن‌های بازی تنوع بسیار پایینی دارند و همین‌طور سلاح‌های زیادی در بازی نمی‌بینیم. خیلی راحت می‌شود دلیل این مشکل را بیان کرد؛ وقتی شما یک بازی کامل مثلا هشت مرحله‌ای ساخته‌اید معمولا در مرحله‌ی اول بازی‌تان همه‌ی عناصر گیم‌پلی را رو نمی‌کنید. همچنین هیچ طراحی تمام دشمن‌های بازی‌اش را در دو مرحله‌ی اول بازی‌اش رونمایی نمی‌کند. این قضیه در مورد سلاح‌ها و مکانیک‌های مختلف گیم‌پلی هم صدق می‌کند. ولی وقتی بازی شما دو مرحله‌ی اول یک بازی کامل است که با نام قسمت اول یک بازی سریالی عرضه شده، دیگر نمی‌شود اسم ایراد روی این جزییات گذاشت. چون ماهیت خود بازی ایرادی ندارد و تصمیم اشتباه در نوع عرضه‌ی بازی است که کار را خراب کرده است.
با این حال تنوع در اجزای گیم‌پلی در این دو مرحله خیلی خوب است و داستان هم با وجود المان‌های گل درشت، آشنا و البته دوست‌داشتنی ژاپنی‌اش روایت خیلی خوبی دارد که نوید یک بازی استاندارد را می‌دهد. ولی باز هم نمی‌شود این سیاست ضد کاربر کپ‌کام را بخشید! قیمت هر قسمت از چهار اپیزود مکاشفات ۲ چیزی در حدود ۹ دلار است و علاوه بر این قرار است بعد از تمام شدن همه‌ی قسمت‌ها بسته‌ی کامل بازی هم به فروش برسد! با اینکه ما در ایران بابت بازی‌ها پول چندانی پرداخت نمی‌کنیم ولی آخر چه کسی دوست دارد بعد از خوردن یکی دو قاشق از یک غذای لذیذ بشقاب را از جلوی‌اش بردارند؟!