آقای دوربینی ویدئوگیم ایران کیست؟

چندیدن وقت پیش بود که با پدر داشتیم تلویزیون نگاه می کردیم، فکر می کنم برنامه ی بیست و سی بود که ما را با آقای دوربینی آشنا کرد. آقای دوربینی را اگر نمی شناسید نصف عمرتان به فناست. آقای دوربینی فردی است که تمام رندگیش را گذاشته که یک جوری برود جلوی دوربین صدا و سیما تا تلویزیون نشانش دهد. او تقریباً در تمام مراسم خاکسپاری، تمام تظاهرات دولتی و خلاصه هر جایی که دوربین صدا و سیما باشد شرکت می کند. شما هم حتماً او را دیده اید. از بعد از دیدن گزارش بیست و سی هر وقت پدر من اخبار نگاه می کند او را شناسایی می کند.

او که به خاطر علاقه شدیدش به دوربین از همسر خود جدا شده است در مصاحبه ای با همشهری جوان می گوید:

«از بچگی دوست داشتم آدم مهمی بشوم، دیپلم ردی هستم. آدم که هندوانه می‌خرد به ظاهرش نگاه می‌کند و بعد انتخاب می‌کند. من هم نه ظاهر زیبایی دارم و نه مدرک تحصیلی پس آدم مهمی نشدم. اما دوست دارم که من هم دیده شوم ولی الان دیگر تا می‌آیم اخبار تلویزیون را نگاه کنم سریع پدرم کانال را عوض می‌کند.

یادم نمی‌آید تا به حال تشییع جنازه کسی را از قلم انداخته باشم. اما وقتی جمعیتی را در تلویزیون نشان می‌دهند و من در بین آنها نیستم خیلی حرص می‌خورم تا صبح خوابم نمی‌برد.

یک شب داشتم از خیابان کریمخان عبور می‌کردم، به فروشگاهی رسیدم که نمایندگی یکی ازشرکت‌های ساخت تلویزیون آنجا است. آنجا ۱۰ تلویزیون روی هم چیده شده بود، ناگهان دیدم مصاحبه‌ای که گزارشگر صدا و سیما با من انجام داده بود در حال پخش است. در آن واحد ۱۰ تلویزیون من را نشان می‌داد. نمی‌دانید چه کیفی داشت آن لحظه.

الان آنقدر که من را در تلویزیون نشان می‌دهند وزیرها را نشان نمی‌دهند.»

اما قبل از این که به شما بگویم آقای دوربینی ویدئوگیم ایران کیست بگذارید همین جملات گفته شده توسط آقای دوربینی را اندکی تحلیل کنم تا شاید چند نکته ظریف از داخلش دربیاید.

۱- آقای دوربینی دوست دارد آدم مهمی شود اما فکر می کند نمی تواند.

۲- چرا نمی تواند؟ چون نه خوش قیافه است و نه سواد درست و درمانی دارد.

۳- آقای دوربینی ۲ تا رمز موفقیت دارد. یکی شمایل خوب و دیگری سواد مناسب.

۴- اما نشانه ی مهم شدن چیست؟ این است که دیده شود – به متن بالا مراجعه کنید-.

۵- هر چه قدر هم که بیشتر دیده شود مهم تر است. -در جایی که می گوید من را از وزیرها هم بیشتر نشان می دهند.-

لطفاً چند بار نکاتی که در بالا نوشتم را بخوانید و به آن ها فکر کنید.

قطعاً شما خواننده فکور و باشعور حوزه ویدئوگیم ایران قبول نمی کنید که هر کسی بیشتر در انظار عمومی ظاهر شود از بقیه مهم تر است. چرا نیست؟ چون این همه انسان مهم و تاثیر گذار در طول تاریخ داشته ایم که هیچ وقت برای عموم مردم شناخته شده نبودند. بنده الان نام چند فیلسوف دوران اخیر ایران را ذکر می کنم خودتان بگویید کدامشان را در تلویزیون دیده اید: رضا داوری اردکانی، علی اصغر قره باغی، داریوش شایگان. حالا چند هنرمند: آیدین آغداشلو، حمید شانس، حسین دهلوی. باور بفرمایید آقایانی که نام بردم در عرصه خودشان خیلی کار کرده اند و تاثیرگذاشته اند.

مسلماً از من قبول می کنید که افرادی مثل آقای دوربینی که هیچ چیز در چنته ندارند هر چه قدر هم جلوی دوربین ظاهر بشوند در هیچ زمینه ای تاثیرگذار نخواهند بو و ملاک تاثیرگذاری در هر زمینه ای غیر از ظاهر شدن در تلویزیون و مصاحبه با سایت ها و مجلات است.

اما برویم سر مطلب خودمان. یکی دو سال است که ما هم در حوزه ی ویدئوگیم خودمان صاحب یک آقای دوربینی شده ایم. این آقای دوربینی ما اما کمی پیشرفته تر است و از سایت ها و نشریات دیگر هم استفاده می کند. به تازگی آقای دوربینی خودمان مصاحبه ای به یک سایت بسیار معتبر -؟- انجام داده که ما را بر آن داشت که مطلب پیش رو را تنظبم کنیم.

اگر به صفحه ی فیسبوکش نظری بیاندازید خودتان متوجه می شوید. این قدر که ایشان از خودش عکس گذاشته آنجلینا جولی عکس ندارد.

آقای دوربینی ما مدتی است پیاپی در تلویزیون ظاهر می شود و از جامعه ی ویدئوگیم ایران سخن می گوید. به عنوان گزارش عملکرد ۸ ماهه ویدئوگیم ایران، گزارش برگزاری به اصطلاح جشنواره ی خودش را می دهد. به جای معرفی بازی های جدید جامعه ویدئوگیم ایران بازی نیمه کاره و هرگز دیده نشده ی خودش -یا احتمالاً خودش- را معرفی می کند. هر جا که کسی بگوید ایوالله زودتر از همه می پرد جلوی دوربین و خودش را معرفی می کند. خودش را متولی گیم ایران می داند دوستان ایشان لقب «پدر گیم ایران» را برابشان در نظر گرفته اند که البته ایشان با سخاوتی مثال زدنی به این لقب اهمیتی نمی دهند و مانند شیخ ابوسعید ابوالخیر می فرمایند که: «من این همه نیستم!» اما بگذارید من هم یک لقب به شما بدهم. شما «آقای دوربینی گیم ایران» هستید.

شما خوانندگان عزیز می دانید که اهالی فوتبال هم یکی از همین آقا دوربینی ها دارند. همان کسی که قبلاً مربی بوده ولی الان نیست. همان کسی که هر کاری می کند که خبرساز شود و رسانه ها او را هدف بگیرند. همان کسی که جلوی دوربین سر یک موضوع عادی گریه می کند، در برنامه مستقیم به بقیه فحش می دهد و مسخره بازی های لوس در می آورد و نهایتاً حاضر است با خوشحالی به زندان برود تا به هر نحوی شده خبر ساز شود. همه هم می دانند که ایشان در عرصه مربی گری هیچ آش دهان سوزی هم نبوده. اما به هر حال یک موقعی یک چیزی بوده. آقای دوربینی ما هیچ وقت هیچ چیزی نبوده.

اما خوانندگان محترم! چیزی که صحبتش را می کنم یکی از بیماری های مهلک جامعه ی امروز ما است. آن بیماری چیست؟ مطرح شدن بی دلیل یک نفر در یک حوزه که هیچ چیز بلد نیست و هیچ منافعی هم به بار نخواهد آورد و هیچ دستاوردی هم نداشه. بارها و بارها در جاهای مختلف افرادی را دیده اید که فقط با رسانه ها سعی می کنند خودشان را مطرح کنند و اتفاقاً خیلی ها را هم گول می زنند. خیلی وقت ها هم موفق می شوند در جاهایی افراد خامی را متقاعد کنند که انگار واقعاً چیزی هستند.

آقای پدر گیم ایران! شما چه گلی به سر ما زده ای که خودت را متولی همه چیز می دانی؟ آقای پدر گیم ایران برگزاری چند تا جشنواره ی اینترنتی بی نتیجه و رئیس شرکت خودتان بودن چه هنری است؟

بنده به تازگی کشف کردم که شما چرا پدر گیم ایران هستید، چون که مادر گیم ایران را عزا دار کرده اید. اما پدر جان! آن چیزهایی که در به اصطلاح رزومه تان نوشته اید برای یک پدر شلوار نمی شود. شما حتی نمی دانید که متن یک رزومه را چه طور می نویسند. بعد ادعای متولی بودن بازی سازان مستقل می کنید؟

خوانندگان عزیز حوزه ویدئوگیم ایران! گول آقایانی مثل «حمزه آزاد» را نخورید. گول کسانی که همواره به دنبال قرار گرفتن جلوی دوربین هستند را نخورید. چرا که تاثیر گزاری یک نفر در یک حوزه به ظاهر شدن پی در پی اش در انظار عمومی هیچ ربطی ندارد.

آقای حمزه آزاد! شما در جشنواره بازی های مستقل تهران شرکت نمی کنید، چون چیزی در چنته ندارید. چون که این بار دیگر دوربین شما را نشان نمی دهد. چون که این بار دیگر بالای سن برای شما کف نمی زنند و احتمالاً حتی در ردیف جلو هم نمی نشینید. شما داور نخواهید بود و کارگاه آموزشی هم ندارید و از شما احتمالاً تقدیر هم نمی شود. پس برای چه شرکت کنی؟ شما فقط به دنبال نوشابه باز کردن برای خودت هستی و آن جا کسی برایت نوشابه باز نمی کند. پس شرکت کنی که چه بشود؟ چیزی یادبگیری؟ اصلاً و ابداً. شما همه چیز را بلدید. کسی وجود ندارد که به پدر گیم ایران چیزی یاد بدهد.

جامعه ای که پدرش ۲۴ ساله باشد خودش حتماً دو سه سالش است. یعنی از همان روزی که شما بازی بسیار زیبا و پر و پیمان فوتبال دستی را ساختید و روزی ۲۰۰ با به دفتر دنیای بازی زنگ می زدید که من بازی ساختم… من بازی ساختم… حمایت کنید… حمایت کنید…

خوانندگان عزیز! افرادی مثل آقای حمزه آزاد ساخته شده اند برای فضاهای آشفته مدیریتی ایران. با هیاهوی زیاد سوت می کشند و راه می روند ولی هیچ چیز در چنته ندارند. مدیران سردرگم هم احتمالاً در دامشان می افتند. گول آقایان دوربینی را نخوریم. گول افراد تو خالی پر هیاهو را نخوریم که بسیار از این گونه افراد دور و برمان دیده ایم.

و من الله توفیق