بارقه امید | نقد بازی ارتش های فرازمینی

خرید از فروشگاه دنیای بازی

سه سال پیش بود که در سومین جشنواره بازی های رایانه ای که مصادف شد با آخرین نمایشگاه بازی های رایانه ای تهران، متوجه یک بازی اول شخص شوتر از تیمی بی نام و نشان شدیم. نکته ای توجه شما را زمان نزدیک شدن به غرفه آن ها جلب می کرد، گرافیک زیبای بازی و استفاده از موتور آنریل در ساخت بازی بود.  موتوری که تا آن روز ندیده بودیم تیمی به آن شکل از آن استفاده کند. گرافیک بازی نسبت به دیگر بازی های ایرانی آن روز چشم نواز بود و بارقه امیدی در دلمان زنده کرد.

راستش را بخواهید می خواهم اعتراف کنم که ساخت بازی fps با این شرایط دل و جرئت زیادی می خواهد و همینجا می خواهم به تیم سازنده بازی بخاطر شهامتشان تبریک بگویم. ساخت بازی ادامه پیدا کرد. تقریبا دو سال بعد از آن ساخت بازی به اتمام رسید و بازی در چهارمین جشنواره بازی های رایانه ای تهران شرکت کرد. بازی در چهار بخش، نامزد غزال زرین شد که در دو بخش یعنی: بهترین بازی اکشن سال و بهترین دستاورد فنی موفق به تصاحب غزال زرین شد.

در این بین بازی به موفقیت های دیگری هم دست پیدا کرده است. مانند اخذ مجوز گرین لایت استیم که خودش به تنهایی موفقت بزرگی محسوب می شود. اینکه به زودی می توانیم این بازی را روی شبکه استیم ببینیم.

بعد از این مدت زمان نسبتا زیاد، بازی ارتش های فرازمینی بالاخره منتشر شد. حال می خواهیم به نقد این اثر بنشینیم و ببینیم که آیا ارتش های فرازمینی آن توانسته آن بارقه امید را در دل ما زنده نگه دارد و یا آنکه باز هم باید منتظر بازی دیگری باشیم.

در ابتدا بگویم که قصد داشتم این بازی را با یک دید ایرانی بودن نقد کنم. می خواستم ابتدا سازندگان بازی را ببینم و تعداد را بشمرم و بر اساس آن نمره بدهم. به قول معروف می خواستم با این دید این بازی را نقد کنم که یک بازی ایرانی توسط تیمی کوچک است و باید کمی با دست باز نمره دهم. اما راستش را بخواهید به این نتیجه رسیدم که شاید این کار به نوبه خود اشتباه است. این که خودمان همدیگر را ضعیف فرض کنیم و نمره هایی از روی ارفاق بدهیم چندان جالب نیست. اما ما نمی خواهیم همدیگر را گول بزنیم و تا وقتی من نویسنده نتوانم نقدی واقعی بنویسم، سازنده هم با خودش می گوید که خب، ما ۵ نفر بودیم و این بازی برای ۵ نفر عالیست. پس همین حد را نگه می دارم. یک بار برای همیشه می خواهم این سنت را حداقل برای خودم بشکنم.

ارتش های فرازمینی یک بازی اکشن اول شخص است. داستان بازی از جایی شروع می شود که زمانی روی زمین، صلح همه جا گسترده می شود. تمام مرز ها از بین می رود و انسان ها در  قالب یک ملیت در می آیند. زمانی که دیگر چیزی به اسم پرچم بی معنی می شود و مرزی وجود ندارد. اما این آرامش مدت زیادی دوام نمی آورد و جنگ هایی شروع می شود. با گذشت زمان، زمین به جای نامناسبی برای زندگی تبدیل می شود. آن هایی که می توانند فرار کرده و دیگران را رها می کنند. افراد بازمانده با کینه ای که در دل دارند، ارتشی به وجود می آورند و اسم طرد شدگان را برای خود انتخاب می کنند. این خلاصه ای بود از داستان بازی. داستانی که می توانست خیلی بهتر از این ها باشد. متاسفانه در بازی با یک داستان ساده و بدون اوج و فرود روبرو هستیم که باید به آن، روایت بد را هم اضافه کرد. در بازی، بیشتر داستان از طریق یک تریلر در ابتدا نمایش داده می شود. ادامه این روایت بر دوش دیالوگ ها و کات سین های درون بازی است. شاید داستان بد را بتوان توجیه کرد اما برای روایت بد نمی توان دلیل موجهی پیدا کرد. در بازی شاهد دیالوگ هایی خواهید بود که واقعا دلیلی برای آن ها نمی توان پیدا کرد. بعضا در میدان جنگ هستید و دیالوگی می شنوید که ظاهرا قصد اضافه کردن بار طنز به داستان داشته اما بیشتر از این که بتواند کمی روحیه طنز در شما به وجود بیاورد، بیشتر شما را متعجب می کند که واقعا آیا اینجا جای چنین دیالوگی است؟ کدام را باور کنم؟ شرایط سخت و عجیب جنگی که در آن هستم یا این تیکه ها و کنایه های نچسب را؟ شاید بهتر بود که در دیالوگ نویسی بازبینی مجددی صورت می گرفت تا شاهد این صحنه های بعضا غیر منطقی نباشیم.

برسیم به بحث اصلی یعنی گیم پلی. تیم سازنده بازی سعی کرده تا حداقل استاندار های لازم سبک را در بازی رعایت کند. مهم‌ترین بخش گیم پلی، گان پلی آن است. در بازی با گان پلی خوبی طرف هستید که در آن چندین نوع سلاح مختلف وجود دارد که می توانید تمایز هر کدام را به خوبی درک کنید. در کل در بحث گان پلی بازی موفق عمل کرده است. هوش مصنوعی npc ها در بازی نه خیلی خوب است و نه خیلی بد. متاسفانه هوش مصنوعی یاران شما در طول بازی تعریفی ندارد و از همین حالا باید بگویم که اصلا امیدی به آن ها نیست. اما دشمن ها در طول بازی بعضا کار های جالبی انجام می دهند و شما را به دردسر می اندازند. پیشنهاد می کنم که از همان ابتدا بازی را بر روی درجه سختی بالا انجام دهید. یکی از موارد آزار دهنده  بازی، طراحی مرحله‌ی نامناسب است. تیم سازنده، چیز های زیادی در بازی قرار داده است اما نتوانسته به درستی از آن ها استفاده کند. همین باعث می شود که در طول بازی با دسته های بی شمار دشمنان روبرو شوید. دسته ای پس از دیگری به سمت شما می آیند. این بعد از مدتی موجب خستگی خواهد شد. شاید اگر کمی روی بحث طراحی مرحله کار بیشتری انجام می شد، بازی کاملا متفاوت جلوه می کرد.

یکی از نقاط قوتی که در جشنواره به آن اشاره شد، امکان انجام بازی چند نفره بود. متاسفانه فعلا امکان انجام این بخش وجود ندارد و ظاهرا باید تا زمان عرضه بازی بر روی استیم منتظر بمانیم. اما همین به خودی خود، یک اقدام بزرگ به شمار می رود. از همین حالا امیدواریم که بازی با استفاده از سرور های قدرمتند بتواند تجربه خوبی را در این بخش رقم بزند که این کار، قدم بزرگی محسوب خواهد شد.

یکی از مواردی که بسیار مورد انتظار هواداران بود، گرافیک بازی بود. به سبب استفاده از موتور آنریل و انتشار اسکرین شات های مختلف، انتظارات پلیرها در این بخش بالا رفته بود. خبر خوش این است که این بازی می تواند انتظارات شما را برآورده کند. مخصوصا وقتی وارد بخش دوم داستان یعنی محیط پالایشگاه می شوید، با مکان هایی با نورپردازی خوب مواجه می شوید. هر چند که این نورپردازی در بعضی جاها اغراق شده به نظر می رسد اما وقتی افکت باران را روی صفحه و روی زمین مشاهده می کنید، ته دل به سازندگان تبریک خواهید گفت. در ادامه بحث گرافیک، این نکته قابل ذکر است که تیم سازنده می توانست در بحث طراحی شخصیت ها، وقت بیشتری صرف کند. طراحی شخصیت موضوع مهمی است که بخش بزرگی از مسئولیت همذات پنداری مخاطب را بر دوش می کشد.

در نهایت به بخش پایانی یعنی صدا و موسیقی می رسیم. در بازی چندین قطعه موسیقی وجود دارد که انصافا با حال و هوای بازی هم‌خوانی دارد و خوب کار شده اند. زمانی که وارد نبرد می شوید، ریتم موسیقی سرعت می گیرد و هیجان لازم را به شما القا می کند. اما نکته منفی این قضیه این است که متاسفانه موسیقی تقریبا در تمام دقایق بازی وجود دارد. بد نیست که گاهی موسیقی قطع شود و مبارزات در سکوت انجام شود.

برای بررسی صداگذاری در بازی باید این بخش را به دو دسته صدای شخصیت ها و صدای محیط تقسیم کنم. در بحث صداگذاری شخصیت ها، بازی مانند دیگر بخش ها معمولی عمل کرده است. صدای یکی دو شخصیت خوب از آب در آمده و به خوبی روی شخصیت نشسته است اما صدای دیگر شخصیت ها مانند شخصیت اصلی بازی چندان خوب نیست. برای مثال در میدان نبرد شاهد این قضیه خواهید بود که شخصیت‌ها با تن صدای کاملا معمولی با یکدیگر صحبت می کنند و هیچ حسی را به شما منتقل نمی کنند.

در بحث صداگذاری محیط متاسفانه بازی نمره قابل قبولی دریافت نمی کند. صدای هایی که در محیط می شنوید بعضا بسیار ضعیف و قدیمی هستند برای مثال صدای تیر هایی که از کنار شما رد می شوند در ابتدای بازی شما را متعجب می کنند. شاید اگر کمی وقت بیتشری صرف می شد این بخش می توانست یکی از نقاط قوت بازی باشد. مخصوصا اینکه تیم سازنده از زمان اتمام کار بازی تا زمان منتشر شدن آن، وقت زیادی برای انجام این اصلاحات داشته است.

حالا که نقد این بازی تمام شد می تواند نقاب منتقد را بردارم و از طرف خودم صحبت کنم. بازی ارتش های فرازمینی، یک بازی خوب ایرانی است. بازی ای که شاید باورش سخت باشد اما تعداد سازندگان آن از انگشت های دست فراتر نمی رود. بازی از تیمی است که شهامت به خرج دادند و این بازی را ساختند. دلیلی نیست که این بازی را نخرید و بازی نکنید. به هر حال باید از تیم راسپینا برای این بازی متشکر باشیم و از آن ها حمایت کنیم تا این شرکت همچنان بتواند به کار خود ادامه دهد و در بازی های بعدی، این نقاط ضعف را بپوشاند تا با یک بازی عالی روبرو باشیم. در نهایت جواب سوال اصلی این متن برای من مشخص شد. بازی ارتش های فرازمینی توانست آن بارقه امیدی که در دل ما روشن کرد را زنده نگه دارد.