فلش‌بک: هنگامی که سریع و خشن با جنون سرعت ملاقات می‌کند

مجموعه فیلم‌های «سریع و خشن» (The Fast & The Furious) به عنوان آثاری در زمینه مسابقات خیابانی روی آسفالت‌های شهر لُس‌آنجلس کار خود را شروع کردند؛ و از آن زمان این فیلم به‌صورت همه‌جانبه، به عنوان رقیب سرسختی برای عناوین دنیای سینمایی «مارول» شکوفا شد. شخصیت‌های اصلی فیلم عبارتند از: «دام، لِتی، رومَن و تِج»، و این‌ها همان کسانی بودند که هنوز هم در این مجموعه جولان می‌دهند. آن‌ها هیچ موقع توسط عنکبوت‌های رادیواکتیوی گزیده نشدند (اشاره به داشتن تونایی منحصر به فرد مانند «مرد عنکبوتی») بلکه تنها توانایی فوق‌العاده قابل روئیت آن‌ها، رانندگی با خودروهای سرعتی در طول نمایش فیلم است؛ اما، حال با اکران The Fate of the Furious آن‌ها با یک ارگان دولتی مخفی طرف هستند که در حال اجرای عملیات تروریستی با فناوری سطح بالا به دستور «شارلیز ترون» هستند. در ادامه با دنیای بازی همراه باشید.

سرگیجه‌ای که از انتشار «سریع و خشن» جدید وجود دارد، فقط برای تماشای وین دیزل با هیکل ورزشکاری‌اش نیست که یک بوگاتی اسپورت را می‌راند، بلکه من به‌شخصه می‌خواهم دوباره این گروه الکی‌خوش را بار دیگر ببینم می‌خواهند چه کارهای هیجان‌انگیزی انجام دهند؛ که صد البته، اتفاقات این فیلم، راجب‌ یک توطئه جهانی است. این موضوع یک چیز را یادآوری می‌کند، این‌که اگر شرکت «یونیورسال» فیلم «سریع و خشن» را حتی روی کره ماه هم اگر بخواهد، می‌تواند بسازد (بیایید صادقانه با این موضوع برخورد کنیم، یحتمل خواهند توانست) و این، دقیقا همان تجدیدنظری است که در بازی «جنون سرعت» (Need For Speed) به عمل آمد و به راحتی تاریخ و اصل خود را فقط و فقط با یک مقدمه نابود کرد، برای سریع و خشن هم اتفاق می‌افتد.

عنوان «جنون سرعت» در سال ۱۹۹۴، بازی مسابقه‌ای و عمدتا بی‌پرده و ساده بود. شرکت «الکترونیک آرتز» برای انتشار اولین شماره این مجموعه، با سران مجله‌ی Road & Track که علم فنی خوبی داشتند مذاکره‌ای کرد تا هندلینگ و جزییات هر ماشین را بهبود ببخشد. شما با یک «دُج وایپر» وارد مسابقات خیابانی محدود (در پیست) شده و به‌صورت کاملا قانونی برنده مسابقه ‌می‌شدید. در این بازی، هیچ‌گونه تعقیب و گریز با هلیکوپتر، یا مسابقه با گروه‌ها وجود نداشت. هم‌چنین، هیچ گزینه‌ای برای نور نئونی زیر ماشین (اشاره به عدم وجود شخصی‌سازی ماشین) برای خودروی «فراری» شما وجود نداشت. در عوض، «جنون سرعت» به عنوان نمونه اولیه‌ای برای مجموعه‌ی «گرن توریسمو» و «فورتزا موتوراسپورت» به حساب می‌آمد که هر سال دارد به شکل عجیبی، مضخک‌تر از گذشته عمل می‌کند!

منصفانه‌ است اگر بگوییم الکترونیک آرتز مسیرش را خیلی زود از ریشه‌های شبیه‌سازی با «جنون سرعت» جدا کرد. در سال ۱۹۹۸، نسخه کلاسیک «جنون سرعت ۳: تعقیب و گریز داغ» (Need For Speed III: Hot Pursuit) که شامل ماشین‌های مسابقه‌ای استاندارد بود، اما با اضافه شدن یک حالت جدید، شما را وارد تعقیب و گریز پرمخاطره با پلیس قرار داد؛ و هم‌چنین «جنون سرعت: مسابقات زیرزمینی» (Need For Speed: Underground) شما را از هرگونه قانون باقی‌مانده پیرامون رانندگی رها کرده، و در جناح مسابقات خیابانی غیرقانونی در شهر المپیک وارد کرد. و اما در سال ۲۰۰۵، استودیو «بلک‌باکس» بازی «جنون سرعت: تحت تعقیب» (Need For Speed: Most Wanted) را منتشر کرد، در آن‌جا بود که الکترونیک آرتز کاملا به سیم آخر زد. بیان این موضوع به صراحت دشوار است که خیلی بی‌پروا بگوییم عنوان «تحت تعقیب» چشم‌انداز خلاقانه‌ای دارد؛ با دیدن ۱۰ ثانیه آخر از نمایش پایانی بازی به‌وضوح اشاره‌هایی به امضای «گری اولدمن» از فیلم «لئون حرفه‌ای» (Leon: The Professional) را می‌توانستیم مشاهده کنیم.

«جنون سرعت» به مرور زمان سُست‌تر از قبل شد، اما هنوز هم یکی از آن فرنچایز‌های مسابقه‌ای فضایی‌بار است که از خودروهای فوق‌العاده احساساتی تا انسان‌ها و شخصیت‌های احساساتی پر شده است. بازی «جنون سرعت: تحت تعقیب» تغییرات بزرگی را تا حد ممکن ایجاد کرد، این بازی با مجموعه‌ای از میان‌پرده‌های FMV که با منحرف کردن بیش از حد بین طنز زیرکانه و گرفتن سرنخ از سازمان موردنظر در رابطه با اتفاقات، ماجرا را کامل می‌کرد (به بیان ساده‌تر، این FMVها به شکل وحشتناکی ضعیف بودند). کلارنس «تیغ» کالاهان (Clarence “Razor” Callahan)  آن هم از نوع لزجِ «مارشال مترز» (اِمینِم خواننده معروف رپ)، که ریاست یک جناح شرور و گروه ماشین سواری را بر عهده داشت، کسی بود که شما را به پلیس فروخت، هم‌چنین خودروی «بی‌ام‌دبلیو» شخصی‌تان را خراب کرد و در طول بازی جزو آخرین نفر از اعضایی هست که به عنوان رئیس بازی شناخته می‌شد و باید با او مسابقه می‌دادید (یکی از شخصیت‌های بیش از حد تلاش شده بود جذاب و گیرا باشد!).

سپس، با «میا» (با ایفای نقش جُسی ماران) مدل معروف، کسی که شما را وارد مسابقات خطرناک می‌کند برخورد خواهید کرد. علاوه بر این، «رونالد مک‌کری» نیز در لیست شخصیت‌های بازی است ، دست راست (Razor یا همان تیغه)، کسی که به‌خاطر رفتار و عینک آفتابی شگفت‌انگیزش باعث می‌شود هربار که او را ببینید، خنده روی لبانتان نقش ببندد. باورنکردنی است راهی که الکترونیک آرتز با این مجموعه در سبک بازی‌های رانندگی/ مسابقه‌ای در پیش گرفت، برخلاف انتظارش کاملا شکست خورد. بیشتر این تلاش‌ها به‌خاطر موفقیت دو قسمت اول از فیلم‌های «سریع و خشن» بود که نمی‌توانست بهتر از این آنها را در راه در پیش‌گرفته‌شان بازنده کند.

جالب این‌جاست که عنوان «تحت تعقیب» یک بازی رانندگی فوق‌العاده بود، و این یکی از چند دلیلی بود که می‌بایست بازی را برای کنسول اکس‌باکس ۳۶۰ در زمان راه‌اندازی این پلتفرم، در سال ۲۰۰۵ خریداری کرد. آن میان‌پرده‌های عجیب و غریب بازی تنها تا حدودی خلاء داستانی را پر می‌کرد و مقدمه داستان و سرانجام نتیجه‌گیری آن را نشان می‌داد؛ و آن‌ میان‌پرده‌ها برای بدست آوردن عشق و طرفداری یک فرقه‌ی عجیب کافی بودند.. . اگر بازی‌های قبلی مجموعه جنون سرعت را بازی کرده باشید و سپس فیلم «سریع و خشن ۱» محصول سال ۲۰۰۱ را تماشا کنید، و یک نفر به شما بگوید در شماره هفتم، شخصیت «برایان اوکانر» (با بازی پُل واکر) از میان دو آسمان‌خراش در شهر دبی در طول فیلم عبور می‌کند!

شرکت‌های بزرگی مثل الکترونیک آرتز با کسب شهرت روزافزون، کم‌کم محافظه‌کارانه رفتار کردند، بنابراین، نویسندگی بی‌کیفیت عنوان «تحت تعقیب» قابل بخشش بود؛ البته در این صورت که اگر آن‌ها قصد داشتند تا یک چیز خارق‌العاده را ادامه دهند. چرخش بازی روی یک دسته بازیگران ضعیف، اقتصادی، نه‌چندان معروف و دسته چندمی به طریقی حتی مضحک‌تر از یک نسخه فیلم «سریع و خشن» که فروش قابل توجهی هم می‌کند. اما آن‌ها از پس این‌کار برآمدند و یک بخش از دنیای ملودرام بازی‌های ویدئویی را ساختند که ما هرگز آن را فراموش نخواهیم کرد.

مجموعه بازی‌های «جنون سرعت» چندین‌بار با FMV مشغول به کار شدند، ‌هم‌چون بازی «تحت تعقیب» که یکی از آن عناوین بود. «جنون سرعت: کربن» (Need For Speed: Carbon) ادامه‌ی مستقیمی بود که دنبال‌کننده‌ داستان شخصیت‌ها در یک شهر جدید و هم‌چنین مسابقات خیابانی خطرناک همراه بود. در سال ۲۰۰۸ نیز، عنوان «جنون سرعت: مخفی» (Need For Speed: Undercover) از این مجموعه به انتشار رسید، در این عنوان از بازیگران دسته دومی هم‌چون: «مَگی کیو و داون اُلیویِری» استفاده می‌شد. و اما بعد از مدت‌ها، در سال ۲۰۱۲ تیم سازنده عنوان «جنون سرعت: تحت تعقیب» را با سیستم راه‌اندازی‌ مجدد (یا همان ریبوت) و همراه با حفظ نام اصلی بازی بدون هیچ‌گونه پس‌وند یا پیش‌وند معرفی کردند، اما دیگر خبری از Razor Callahan و ماجراهای این شکلی نبود. پذیرش این موضوع آشکار است که دوران نمایش این‌گونه عناوین برای نمایش تلوزیونی دیگر تمام شده بود. منظورم این است که، آن‌ها با دور شدن از فضای فیلم‌های FMV و نمایش بازی به شکل و شمایل قدیم، اشتباهی را مرتکب نشدند. اما، وقتی به این فکر می کنم که، الکترونیک آرتز چیزهایی را که یک زمان عاشق آن بودیم و در بازی انجامش می‌دادیم را به اشتراک نگذاشت، ناراحتم می‌کرد.

در سال ۲۰۱۵ میلادی، طبق تصمیم سازنده، مجموعه «جنون سرعت» راه‌اندازی مجدد شد (با نام Need For Speed) و همراه با آن، گروهی از بازیگرانی که زیاد با فضای بازی هم‌خوانی نداشتند نیز به عنوان ستاره‌های ارزان‌قیمت هالیوود در این بازی ایفای نقش می‌کردند. عنوان ریبوت شده از «جنون سرعت»، بازی فوق‌العاده‌ای نیست، اما خوشحالم شرکت الکترونیک آترز چیزی که ساخته، شامل مواردی بود که ما را عاشق این بازی می‌کرد. ما یک بازی رانندگی/مسابقه‌ای بزرگ و ملموس می‌خواهیم، ما همان شخصی را می‌خواهیم که یک زنجیر بر گردنش آویزان کرده و کلاه کجی بر سر دارد و آن شخص اسمش «اسپایک» هست؛ کسی که لحن تند و زننده‌ای هم دارد. هیچ عنوانی تا الان نتوانسته از نظر کلی به عنوان «تحت تعقیب» نزدیک شود، اما به‌شخصه خوشحالم، چرا که آن‌ها (الکترونیک آترز و تیم توسعه‌دهنده) دارند هم‌چنان در جهت بهبود بازی تلاش می‌کنند.