مشخصه های یک بازیِ بدِ بزرگ

اساسا هفت نسل از زمان پیدایش بازی های ویدئویی و گستردگی آن ها میگذرد و طبیعاتا هم در این هفت نسل هزاران و شاید ملیون ها بازی های مختلف منتشر شده اند، بازی ها سه دسته هستند، یا شاهکار صنعت گیم میشونند مانند سری زلدا، GTA،آنچارتد،هیلو و … یا مانند “E.T. the Extra-Terrestrial” انقدر وحشتناک بد میشوند که شرکتی به عظمت آتاری در آن زمان را تا مرز ورشکستگی میبرند. دسته سوم هم بازی های معمولی هستند که میایند و میروند و لذتی لحظه ای را برایمان به ارمغان میاورند. حال میخواهیم طی یک مقاله  مشخصه های یک بازی بد بزرگ ( Great Bad Game ) را باهم بررسی کنیم.

یک داستان مضحک

من آن زمانی که عنوان “۵۰ سنت: خون بر روی شن” رونمایی شد را بیاد میاوردم، و به محض اینکه فهمیدم داستان بازی از این قرار است که ” ۵۰ سنت (خواننده رپ آمریکایی) به مرکز شرق میرود تا الماس هایش را از دست تروریست ها پس بگیرد” فهمیدم که قرار است با موجودی چهار پا و گوش دراز اشتباه گرفته شویم. واقعا دوستان عزیز، آقایان، خانوم ها، برادر من، خواهر من، مگر مجبورتان کردند از روی شخصیت های معروف بازی بسازید؟ چرا ما را انقدر عذاب میدهید؟ چرا بیت المال را حرام میکنید؟ حال این به کنار آخر کدام آدم عاقلی برای چهار تا الماس میزند یک لشکر آدم میکشد؟ البته قبول دارم که بازی گیم پلی خوب و جذاب به علاوه گرافیک درست حسابی داشت اما داستانش واقعا مضحک بود.

فیزیک ضعیف و باگ ها

بعضی وقت ها شده است که از شدت گرافیک داغان یک بازی، خنده ها و قهقه ها سر داده شود، اما قسمتی که باعث روده بر شدن آدم میشود باگ های آن است، برای مثال شده است که چندین بار باگ های خاک بر سری و غیر خاک در سری در فیفا و PES دیده باشیم که باعث شده در ابتدا پوکر فیس شویم و در درجه دوم از خنده بازی را متوقف کنیم… انیمیشن های عجیب، افکت های بدرد نخور یا تکسچر های غیر قابل باور یکی از اساسی ترین مشخصه های یک بازی بد است که اغلب باعث نتایج جالب و خنده داری میشود. اگر میخواهید تمامی موارد اشاره شده را کمپلت ببینید پیشنهاد میشود که سَری به “پارک ژوراسیک: متجاوز” بزنید.

گیم پلی ناقص و شکسته

یکی از مهم ترین و مشخص ترین قسمت های بازی هایِ خوبِ بزرگ گیم پلی خوب آن ها است، که در بازی هایِ بدِ بزرگ کاملا متضاد این را می بینیم. وقتی که یک بازی نتواند حتی سطحی ترین المان های یک گیم پلی را درست اجرا کند آن وقت جایز است چشمان خود را چهار تا کرده و یا کلی بخندیم که اصلا سازنده با چه امیدی این بازی را منتشر کرده است، اگر دوست دارید این بازی هایی که تظاهر به داشتن گیم پلی میکنند اما چیزی به آن نام ندارند را تجربه کنید ما به شما پیشنهاد میدهیم سری به “اسطوره های مورتال کامبت: ساب زیر” و یا “سوپرمن ۶۴” بزنید. مطمئنا متوجه خواهید شد که زندگی چقدر شیرین است.

شکست در دراماتیک بودن

بازی های پر خرج، عناوین AAA و غیره معمولا در انتقال یک حس درام در داستانشان مشکل جدیی دارند، چه برسد که با “بازی بد” طرف باشیم که اوضاع کلا قاراشمیش میشود. هزینه کم، داستان مقوایی، صدای بنجل گویندگان همیشه دست به دست هم میدهند تا لحظات غیر قابل تحمل مثلا دراماتیک گریه آوری را خلق کنند. برای تجربه این گونه لحظات تاریخی به شما انجام بازی “Overblood” را پیشنهاد میکنیم.

رمنس بد

از گزاشتن عکس برای این قسمت معذوریم

صحنه های جنسی در فیلم ها معمولا افتضاح در میایند، مگر اینکه کارگردانش وودی آلنی یا دیوید فینچری باشد ! در بازی ها هم معمولا همین گونه است، کم پیش میاید از این دست صحنه ها خوب طراحی شود، مانند سری “فرقه قاتلین” ، اکثر فقط محض اینکه “لذت بخش” باشد کمی مرز ها را میشکنند، به این معجون گرافیک بد و چند ضلعی های کم را هم اضافه کنید، آن وقت است که عجایب فوران میکند و دهان هر موجودی را باز میگزارد و انسان را از هرچه صحنه خاک بر سری است چه در دنیای واقعیت و چه در دنیای مجازی وجود دارد را بیزار و متنفر میکند. اگر شما هم آدم منحرفی هستید و قصد ترک این اعمال زشت را دارید پیشنهاد میشود سری به عنوان “Ride To Hell” بزنید که کمک شایانی در ترک این عادات دارد.

بهتر با دوستان

معمولا پیدا میشوند بازی هایی که به صورت تک نفره افتضاح و به صورت دو نفره لذت بخش هستند، از بازی های اخیر میشود به “ارتش دو نفره” اشاره کرد که همین گونه پیش میرفت، طبق رسم هم اینگونه بازی ها از هوش مصنوعی فوق العاده افتضاحی رنج میبرند، بخاطر همین است که وجود یک همراه کمی دلخوشی به شما میدهد.

حال از شما میخواهیم یک لیست ده تایی به ترتیب از بدترین بازی عمرتان را برای ما مشخص کنید.