جاش ترانک نشون میده که فکر خلاقی داره ولی کار زیاد داره تا پخته بشه و باید با صبر کارشو ادامه بده!

سلام. می خواستم بپرسم که علت اعتراض شما تنها به این مقاله است؟ باید به طور واضح اعلام نمایم که تمام مقاله های سکانس های برتر به صورت تالیفی/ترجمه نگاشته می شوند که حتی منبع هم به صورت کاملا واضح در پایان هر مقاله ذکر می شود. لطفا اگر احساس می کنید که وبسایت پرسابقه و محترم دنیای بازی نیز افت کرده، آن را گردن نویسندگان که سعی دارند تنوعی ایجاد نمایند، نیاندازید. ارادتمند!

چند وقت پیش در هیاهوی خاموش سریال «Too Old To Die Young»، با نقل و قولی از کارگردان شبه مولف، نیکولاس ویندینگ رفن خوندم که چنین مضمونی داشت: «نویسندگی یک اثر خیال است ولی کارگردانی یک اثر رویارویی با واقعیت است.» سینما مرز بین خیال و واقعیت است و هرگز نباید تعادل بین این دو وجه برهم بریزد. جنگ یک واقعیت است. یک واقعیت عریان که برای تبدیل شدن به یک اثر نمایشی نیاز به یک خیال (قصه) دارد. نجات سرباز رایان و اینک آخرالزمان و فیلم کوبریک (Path of Glory) که شباهت های ریز و درشتی با اثر سام مندس دارد، این مرز را به بهترین شکل نگه داشته اند. مشکل فیلم 1917 دقیقا همین است؛ فیلم بیش از حد رئالیستیک است. این می تواند حتی یک نکته مثبت برای اهالی سینما تلقی شود ولی برای من خیر. سام مندس به لطف فیلمبرداری ریچارد دیکنز که اسکار دومش را بخاطر این فیلم بی شک به دست می آورد (اگر دست های پشت پرده در کار نباشد!) صرفا توانسته تصاویر عریان واقعیتِ جنگ را به مخاطب نشان دهد. قصه ای در کار نیست و شاید حتی طرح یک خطی برایش نوشته است. 1917 می خواهد هم مدمکس باشد، هم بازگشته ایناریتو و هم نجات سرباز رایان (همان طرح خطی که از این فیلم سرقت رفته!) و هم فیلم کوبریک ولی کاملا این موضوع را فراموش کرده که تمام این آثار برجسته آن خیال درون سینما را نگه داشتند. 1917 یک تجربه خوب است ولی در روزی که سینمای قدرت قصه گویی اش را از دست می دهد و قصه گویان خوبی که یک زمانی زیبایی آمریکایی، داستان عامه پسند ، عشق سگی و ممنتو می ساختند اکنون رویه ای دیگری را در پیش گرفتند. آیا سینما دیگر قصه نمی خواهد و قدرت تصویر سازی در اولویت است؟! 1917 صرفا یک مسابقه دو و میدانی که دونده اش باید به جای پرش از موانع، از روی مین و سیم خاردار و مواد منفجره بپرد! ممنون بابت نقد

ممنون از آقای غلامی بابت آماده کردن این پرونده سینمایی. خداشکر نویسندگان با انتخاب های خوبشان گرفتار ویروس «انگل» نشدند! ارادتمند

بله ولی نبود جیمز وان در مقام کارگردان این فیلم می تونه به کیفیت سومین قسمت احضار ضربه بزرگی بزنه.

نقد خوبی بود و از اینکه یک نویسنده تازه علاوه بر نگارش نقدهای گیم، به نگارش نقد و یادداشت های سینمایی/ تلویزیونی هم روی آورده بسیار خرسند هستم. مشتاقانه منتظر نقدهای سینمایی یا تلویزیونی بعدیتان هستم. ارادتمند