خوشحالم که راضی بودید

از دستم در رفته چند بار Rayman Origins و Legends رو تموم کردم. به قدری تجربه لذت‌بخش و شیرینیند که هر بار مجدد بهشون برمی‌گردم و با دنیای رنگین و دلبرانشون مواجه میشم، هوش از سرم میپره. خود شش سالم درم حلول می‌کنه و کنترل رو به دست می‌گیره و با عشق و لذتی بسیار ساده و معصوم، ساعت‌ها درگیر سادگی و حس شیرینشون می‌شم. ممنون از کیوان بابت این مطلب عالی :46:

من که سریال رو بعد از فصل پنج دراپ کردم. دیگه آشکارا به شیردوشی افتادن. تا زمانی که آمار بیننده‌هاشون به یک پنجم تعداد کنونی تقلیل پیدا نکنه دست از سر بدن بی‌جان این سریال بر نمی‌دارن. حیف اون سه فصل ابتدایی بی‌نظیر که العان به این روز افتاده.

ممنون از فرنود بابت این مطلب عالی، عاشق این تحلیلا و متنای آثار شکست خوردتم :46:

درخصوص a way out علی جان کامل توضیح دادند. درمورد سه عنوانی که ذکر کردید، بحث سلیقه مطرحه. جدای از Celeste و the messenger که ظاهر الداسکول و رتروشون شاید توجه همه رو به خودشون جلب نکنه -جدای از کیفیت بسیار عالیشون و طراحی پیکسل‌آرت بی‌نظیری که دارند-، ولی واقعا نمیشه «بازگشت ابرا دین» رو دوست نداشت. لااقل بنظرم بهش احترام نزاشت، این اثر تماما هنره، «لوکاس پوپ» به تنهایی با دو بازی «مدارک لطفا» و این اثر نشون داده که چقدر ساده میشه از قابلیت تعاملی بازی‌های ویدئویی برای خلق قصه و موقعیت‌هایی بس تاثیرگذار و احساسی استفاده کرد. رخدادی که ایشان در اوج سادگی و با گرافیک‌ و ویژگی‌ بصری بسیار ساده به اون دست یافته. محدودیت‌های متنوع بر کارش اعمال می‌کنه و از دل این محدودیت‌ها به خلاقیت‌هایی بس نادر دست پیدا کرده. «بازگشت ابرا دین» به جرئت می‌تونم بگم یکی از خلاقانه‌ترین آثاریه که طی یک دهه گذشته عرضه شده. آن هم در روزگاری که آثار بدنه و AAA این صنعت روز به روز بیشتر به هم شبیه می‌شوند و گویا کلون‌های مختلفی از همدیگرند. درخصوص عناوینی که نامشون رو آوردید، تمامیشون آثار فوق العاده‌ایند و با وجود اینکه سعی کردیم بخش عمده عناوین لایق سال گذشته رو در لیست جای بدیم، همیشه عناوین نابی هستند که جا می‌مانند. تشکر از ذکر نامشون :46:

متن مفصل و بسیار خوبی بود، لذت بردم