توسط حامد محمدپور در ۹ شهریور ۱۳۹۸ , ۰۰:۲۱ در ادامه بررسی سه قسمت ابتدایی از مجموعه Doom نوبت به نقد قسمت دوم یا Doom 2 می‌رسد. همانطور که در نقد قبلی خود از Doom اشاره کردیم، استودیو بتسدا (Bethesda) بعد از رویداد QuakeCon اقدام به انتشار سه نسخه از قسمت‌های ابتدایی از مجموعه Doom کرده است که ما نیز بر آن شدیم تا به بررسی این سه عنوان بپردازیم. پس با نقد Doom 2 همراه ما باشید. حهنم در نوبت دوم چیزی که در این سری از بازی‌ها از اهمیت برخوردار است، تنوع و پیشرفتی است که بازی نسبت به نسخه‌ی قبلی خود دارد. قسمت دوم از بازی Doom نسبت به نسخه‌ی قبلی از همه لحاظ (در زمان خود) پیشرفت داشته است و این پیشرفت به وضوح در تمامی ابعاد بازی قابل مشاهده است. بازی همچنان یک شوتر اول شخص سرتاسر هیجان و اکشن است که توانسته یک گام رو به جلو نسبت به قسمت اول بازی باشد. مهم‌ترین چیزی که قابل لمس است پیشرفت در طراحی مراحل و تنوع مراحل بازی چه از لحاظ محتوا و چه از لحاظ بصری است. همین نکته از قابلیت‌های خوب قسمت دوم به حساب می‌آید. بازی به مانند نسخه‌ی قبلی با قیمت ۴ دلار عرضه می‌شود که خب برای یک عنوان کلاسیک بسیار گران محسوب می‌شود و از نکات منفی به حساب می‌آید. بازی طبق انتظار همان نسخه‌ی اوریجینال سال‌های قبل است، بدون هیچ گونه تغییری. هیچ گونه انتظار خاصی از بازی نداشتم و به واسطه‌ی زنده کردن خاطرات بود که بازی را ادامه می‌دادم اما در حین انجام بازی به یکی دو مورد خاص برخورد کردم که برایم جالب بود. یک مورد این که چطور خود دشمنان در کنار همدیگر به نبرد با ما می‌پرداختند. یعنی تیم دشمنان تشکیل یافته از انسان‌ها و موجودات اهریمنی بود در حالی که در نسخه‌ی جدید این مهم درست شده و حتی مکان نبرد با دشمنان به واسطه‌ی قرار نگرفتن در کنار موجودات جهنمی تغییر یافته است. البته نکته‌ی داستانی قرار گرفته در بازی جواب‌گوی این سوال بود اما خب برایم جالب بود و این که چطور در آن زمان به راحتی از کنار چنین مسئله‌ای عبور می‌کردیم هم جالب‌تر بود. یکی دیگر هم این که این احساس را دارم که به دلیل ابتدایی بودن یا بهتر است این شکلی بگویم تازه بودن و نو بودن اثر بود که ما ایرادات واضح و آشکار بازی را نادیده می گرفتیم، حتی در گیم‌پلی. البته باز جواب سوال این است که بازی نسبت به زمان خود بسیار اثر قابل ملاحظه‌ای است. از خوبی‌های بازنشر قسمت دوم اضافه شدن ۲۰ مرحله‌ی جدید است که توسط طرفداران این بازی به آن اضافه شده است. مراحل طراحی شده همگی خوش ساخت هستند و عجیب نیست که بتسدا با این اضافه شدن مراحل به بازی موافقت کرده است. طرفداران سلیقه به خرج داده و سعی کردند با شوخی و البته تکه انداختن به عناوین دیگر دست به ساخت مراحل خاص خود را بکنند که البته با نام Master Levels در بازی شناخته می‌شود. به مانند قسمت اول دو بخش مولتی‌پلیر به بازی اضافه شده است. حالت دو نفره در طی مراحل است که مراحل بازی به صورت دو نفره و حالت دیگر تیم دث مچ است که معرف حضور دوست‌داران بازی‌های انلاین است. در بخش گرافیک نسبت به نسخه‌ی قبلی با توجه به زمان خود با تغییرات اندک به جز تنوع رنگ‌بندی در مراحل و البته تنوع در رنگ‌بندی دشمنان، تغییرات خاصی پیدا نکرده است. موسیقی بازی همچنان زیبا و هیجان‌انگیز است. پازل‌های بازی با دقت بهتری نسبت به نسخه‌ی اصلی ارتقا یافتند اما همچنان جای کار داشتند که خب باز می‌توان به این اشاره کرد که در زمان خود این طراحی مراحل و طراحی پازل‌ها از بهترین‌های خود بوده‌اند. بدون شک شما هم مثل من بار‌ها قسمت‌های ابتدایی یا همین نسخه‌ی دوم از Doom را بازی کرده‌اید و لذت برده‌اید اما همانطور که در نقد قبلی به آن اشاره کردم بازی با تمام نوستالژی‌هایی که دارد بسیار خسته کننده و تکراری می‌شود. سرورهای هر دو قسمت اول و دوم گویا خالی هستند و به ندرت کسی پیدا می شود که بتوان در آن لااقل از حالت‌های مولتی پلیر بازی لذت برد.Resolution Platform: PS4 – Score: 4 out of 10 There is nothing more positive than a reminder of some classic memories (این نقد بر اساس نسخه منتقدین بازی نوشته شده که توسط id Software در اختیار دنیای بازی قرار گرفته است.)