توسط فرهنگ هدایتی در ۱۵ آبان ۱۳۹۴ , ۲۰:۰۰ هنوز مدت زیادی از زمانی که هیچ کس فکرش را هم نمی‌کرد که بتوان با دسته‌ی کنسول‌ها، شوتر اول شخص بازی کرد؛ نگذشته است. تجربه‌ی بازی با موس و کیبورد برای این سبک از بازیها به قدری لذت بخش و آسان بود که کمتر کسی تمایل داشت که دسته دست گرفته و خود را با آنالوگ راست و چپ وفق دهد تا بعد از نیم ساعت بتواند یک نفر را هدشات -آن‌هم به زور- کند. حتا با وجود قوی‌تر بودن و پایدارتر و کم دردسرتر بودن بازی با پلی‌استیشن ۲ و ایکس‌باکس، همه ترجیح میدادند تا دردسرهای مربوط به بازی کامپیوتر را به جان خریده ولی با موس و کیبورد ندای وظیفه بازی کنند. کالیبره کردن الکترونیک آرتز و اکتیویژن و… هم برای بهینه‌سازی بازی‌های‌شان برای کنسول‌ها دوای درد نشد تا اینکه شرکت بانجی یک بازی برای ایکس باکس ارایه داد که ادعای رقابت دسته با موس و کیبورد را به وسیله‌ی آن مطرح کند. هیلو! و بله. درست بود. به قدری راحت و روان می‌شد بازی را انجام داد که همین قشر از بازی‌کننده‌ها به خود آمده و فهمیدند که اگر با کنسول‌ها نمی‌توان کانتر استرایک بازی کرد در عوض میشود از دنیای جدید هیلو با شوتینگ بسیار روان لذت برد. در واقع این بازی بود که همه را مجاب کرد با کنسول‌ها تیراندازی اول شخص بازی کنند. اصلا نمیخواهم راجع به شخصیت‌پردازی، داستان سرایی، طراحی مرحله و هنر سری هیلو حرفی بزنم که نیازی به حرف زدن من هم نیست. همه در جریان هستند که بانجی چه انقلابی کرد و تعداد طرفدارهای این سری هم بیان‌گر همه چیز هست. شماره ۲و ۳ و ۴ بازی هم منتشر شدند و یکی از یکی بهتر. با اینکه شماره‌ی آخر را بانجی نساخت و میراث‌اش را به ۳۴۳ سپرد؛ باز هم کمبود و نقص خاصی به چشم نیامد. همه‌ی این مقدمه به نسبت طولانی برای این بود که بگویم هیلو ۵ انتظارات من را بر آورده نکرد. در واقع از آن روند رو به رشد و خیلی خوب که انتظارش را داشتم در نسل جدید از این فرانچایز بزرگ ببینم خبری نبود. باز هم کاری به داستان ندارم. داستان بازی خوب است و مثل سریال‌هایی که جدیدا مد شده‌اند هر قسمت که ۱ یا ۲ سال طول میکشد ساخته شده. بازی در هر مرحله ۲۰ دقیقه از کل داستان را تعریف کرده و آن را رها می‌کند و جالب این‌جاست که داستان هنوز قرار است ادامه داشته باشد. پس از اتفاق‌های هیلو ۴ و جایی که داستان شما را به مرگ کورتانا سوق میدهد، در ابتدای هیلو ۵ پیغامی از سیاره‌ای بسیار دور می‌رسد که کورتانا هنوز زنده است. این موضوع باعث میشود تا مسترچیف و ۳ نفر از یاران وفادارش ماموریت اصلی خود را رها کنند و در قالب تیم آبی به دنبال کورتانا بشتابند. فرمانده که متوجه این موضوع میشود تیم اوسایرس به سرپرستی اسپارتان لاک را مامور می‌کند تا تیم آبی را برگردانند. اسپارتان لاک را از نظر قدرت نظامی برابر با مسترچیف معرفی می‌کنند اما یاران او همه ورودی جدید هستند که خیلی هم با روحیات یکدیگر آشنایی ندارند. هر چند شخصیت‌پردازی قوی تیم سازنده که این را از بانجی به ارث برده کارش را خیلی خوب انجام میدهد و با دیالوگ‌های آشنایی‌ای که بین تیم اوسایرس رد و بدل میشود بازی‌کننده را هم با آن‌ها آشنا می‌کند. شما با ۷ نفر از دوستانتان میتوانید به صورت همزمان بازی را پیش ببرید و هر کدام نقش یکی از شخصیت‌ها را به عهده بگیرید. چون مراحل طوری طراحی شده که با هر ۲ تیم به موازات به بازی بپردازید. پیشنهاد میکنم اگر میتوانید حتما حداقل ۳ تا دوست پیدا کنید و به صورت همکاری با هم بازی را انجام بدهید چون هم خیلی لذت بخش‌تر است و هم اینکه بازی به صورت تک نفره قطعا اعصاب شما را خرد می‌کند چون هوش مصنوعی هم تیمی‌های‌تان با جلبک فرقی ندارد. در حدی که حتا نمیتوانند از عهده نجات دادن شما (Revive) بر آیند چه رسد به اینکه بخواهند در مواقع حساس به شما کمک کنند. در عوض هوش مصنوعی دشمن‌ها به قدری خوب هست که بعضی اوقات احساس میکنید با رقیب انسانی طرف هستید. جابه‌جایی‌های خیلی خوب، ترکیب‌های هوشمندانه و هدف گیری دقیق از خصوصیت بارز ۹۰ درصد دشمن‌های بازی است. یکی دیگر از نقاط قوت بازی سلاح‌های متنوع و کارآمد است که بازی به صورت خودکار ما را مجبور می‌کند که از تک تک آن‌ها استفاده و حس خوب شلیک با آن‌ها را تجربه کنیم. هر چقدر حس استفاده از سلاح‌ها خوب هست حس از بین بردن دشمنان، پریدن، راه رفتن و بقیه‌ی حسها خوب نیست. حتا در مرحله‌های خوب طراحی شده با سفینه و تانک و آدم آهنی، آن حس خوبی که باید، بهمان دست نمیدهد. اگر می‌خواهید منظورم را از حس خوب در بازی شوتر متوجه بشوید باید «سرنوشت» را بازی کنید. بازی سرنوشت بانجی کاری کرده تا عدم توانایی ۳۴۳ در نگهبانی از فرنچایز هیلو به چشم بیاید. به قدری همه چیز در سرنوشت خوب است که نمیشود هیلو ۵ را از نظر روند بازی با آن مقایسه نکرد. گرافیک بازی و طراحی محیط معقول است ولی چیزی نیست که دهانمان را باز بگذارد. نرخ فریم خیلی خوب است و اصلا چشم را اذیت نمی‌کند ولی در برخی از صحنه‌ها به خصوص صحنه‌هایی که محتوای زیاد دارند و محیط خیلی شلوغ است با افت شدیدی مواجه می‌شویم که احتمالا مربوط به سخت‌افزار است. موسیقی و گروه صدا هم کار خودشان را به خوبی انجام داده و از عهده‌ی وظایف خود بر آمده‌اند. و اما بخش اصلی و مهم بازی بخش چندنفره‌ی آن است. جایی که دیگر هیچ‌گونه ایرادی نمی‌توان از آن گرفت و بخشی که الان حکم زنده نگه داشتن یک عنوان را در بازیهای امروزه بازی می‌کند. این بخش به بهترین شکل ممکن ارزش خرید بازی را تضمین می‌کند و همه‌ی ایرادهای بخش تک نفره را هم به باد فراموشی خواهد سپرد. در این قسمت علاوه بر مودهای کلاسیک بخش چندنفره بازیهای این سبک، بخش‌های ماموریتی و گروهی هم به بازی اضافه شده که امکان تقابل در قالب تیم‌های بزرگ‌تر را هم به بازی‌کننده‌ها میدهد. در نظر داشته باشید حجم آپدیت اولیه برای این بخش ۹ گیگ است. پس خودتان را آماده کنید. نتیجتاً اگر از طرفداران سرسخت هیلو هستید داستان به قدری جذبتان خواهد کرد که بازی را پیش ببرید. هر چند این کار بیشتر از ۷ ساعت طول نمی‌کشد ولی به هر حال کو آپ بازی کردن با دوستان و فهمیدن سرنوشت چیف و کورتانا ارزش دارد که بازی را انجام بدهید. ولی اگر دنبال یک اکشن خوب اول شخص هستید و تاحالا هیلو بازی نکردید به نظر من بهتر است «سرنوشت» را امتحان کنید.