توسط سعید زعفرانی در ۱۸ دی ۱۳۹۲ , ۰۰:۰۷ لیست عناوین مطلب شبه نقد؛ نارنگی بخور و دکمه بزن! شبه نقد؛ نارنگی بخور و دکمه بزن! شبه نقد؛ نارنگی بخور و دکمه بزن! مردگان متحرک به محض ورود به دنیای بازی‌های رایانه‌ای جای خود را در دل بسیاری باز کرد و به سرعت به کعبه‌ی آمال «گیمران عشق سینما» تبدیل شد. بازی در پنج قسمت فصل اول این‌قدر خوش درخشید که بسیاری آن را به عنوان بهترین بازی سال انتخاب کردند. در قسمت پیش‌درآمد فصل دوم هم باز، بازی به درخشش خود ادامه داد و در همان خط حرکت کرد؛ و همه چیز نوید یک آخرالزمانِ لعنتیِ دوست‌داشتنیِ دیگر را می‌داد. اما مردگان متحرک فصل دوم خوب آغاز نشد. همه چیز رو به افول گذاشت و بعد از اینکه قسمت اول را بازی کردم؛ انگار نه انگار که چیزی را «بازی» کرده باشم. انگار نمودار این بازی هم سینوسی است و الان در قعر به سر می‌بریم. افتتاحیه‌ی بازی دارای کم‌ترین حد تعامل است. بازی کوتاه‌تر و کم‌چالش‌تر از قبل است و داستان هم دارای درام سبک‌وزن‌تر و کم‌اهمیت‌تری نسبت به قسمت‌های گذشته. هر چه جلوتر می‌رویم، یک چیز خود نمایی بیشتری دارد: کنارگذاشتن «بازی‌کننده» و قرار دادن «تماشاگر» در جایگاهش. دقیقا همان چیزی که می‌ترسیدم اتفاق بیفتد. قربانی کردن «طراحی مرحله» به پای «کارگردانی سینمایی». و حالا باید بعد از رجوع به خاطراتمان از فصل اول و مرور تمام «ماجراجویی‌هایی» که آنجا انجام داده و «نقش‌آفرینی‌هایی» که کردیم، به نقطه‌ای برسیم که در کل بازی یک سکانس ماجرایی استاندارد هم دیده نمی‌شود. کوله‌پشتی معنایی ندارد؛ همه چیز در دست‌رس است؛ مقاصد از قبل مشخص شده‌اند؛ همه چیز روی صفحه علامت‌دار است و خلاصه زندگی زیباست. در قسمت اول فصل دوم مردگان متحرک، روند مشخصی در پیش گرفته شده که می‌تواند خرابی به بار آورد. شما به تماشای یک سکانس به شدت پرداخت شده و تحسین‌برانگیز می‌نشینید و منتظر فرمان بازی برای فشردن کلیدی هستید تا پس از این که با موفقیت انگشت مبارک را یک، یا چند بار روی «دکمه» فشردید، پخش سکانس بعدی آغاز شده و دوباره تماشا. اینجا موقعی است که می‌شود یک نارنگی هم خورد! فقط باید حواستان باشد که «چه کسی چه می‌گوید» و شما «چه جواب می‌دهید» و در آخر هم قطعا از داستان راضی خواهید بود و شاید مثل من در رویارویی با برخی از لحظات بازی به خوبی احساساتی شوید. اما انتقال این حس واقعا از طریق چه فرمی صورت گرفته است؟ با اینکه هنوز هم که هنوز است تعریف دقیقی از «حد» و «اندازه» و «میزان» لازم گیمپلی نداریم، و کسی معلوم نکرده –یا اگر هم کرده اجبار نکرده- که چقدر باید تعامل در میان باشد، اما می‌شود از روی «حس» خوبی و بدی جنس را تشخیص داد! مردگان متحرک امروز حاصل یک خط مشی سه-چهار ساله است. حرکتی که از چند سال پیش آغاز شده، اکنون سرعت گرفته است و نمی‌توان رویکرد مثبت بازی‌کنندگان و منتقدین نسبت به این سبک تازه را نادیده گرفت و تمایل بازار به این آثار را انکار کرد. اما به هر حال «بازی» برای ماندگار شدن به چیزی بیشتر از چهار سکانس سینمایی خارق‌العاده و چند کلیدزنی ساده نیاز دارد. البته کارنامه‌ی این بازی سیاه سیاه هم نیست و مثلا صحنه‌های درگیری امیدوارکننده ظاهر می‌شوند و یا تعلیق حاضر در بازی در یک سوم میانی رنگ و بوی بازی دارد، صرفا از آن جهت که کنترل کلمنتاین در این لحظات بیشتر در اختیار بازی‌کننده است. مردگان متحرک با اینکه هنوز هم تاثیرگذار و تاثر برانگیز ظاهر می‌شود و خیلی منتظر قسمت بعدی‌اش هستیم، اما دارد از بازی بودن فاصله می‌گیرد. چیزهایی که در فصل اول کمرنگ بودند و در کنار ساختار اصولی و پرداخت شده‌ی «ماجرایی» بازی آن را متمایز کردند در این فصل به «اصل» تبدیل شده و اصول را کمرنگ ساخته‌اند تا … تا نارنگی بعدی پوست کنده شود. شبه نقد؛ نارنگی بخور و دکمه بزن!