توسط سعید زعفرانی در ۳ فروردین ۱۳۹۲ , ۲۲:۳۳ لیست عناوین مطلب فتح قلمرو ناشناخته۹/۱۰ فتح قلمرو ناشناخته مقبره‌ی ناشناخته هم درنوردیده شد لارا کرافت شهرت و محبوبیت جهانی و سابقه‌ای ۱۷ ساله دارد. سال‌های سال بازیهای تراز اول تحت عنوان‌های مختلف با حضور لارا کرافت که سمبل شجاعت، زیبایی و کنجکاوی بوده است را تجربه کرده‌ایم و با لارا در ماجراجویی‌های زیادی همراه شده‌ایم. بدون شک در هر سفر تجربه‌های جدیدی به دست می‌آوردیم و لذت وصف نشدنی را با این ماجراجوی دوست داشتنی تجربه میکردیم. لارا، زمانی به سکوی پرتابی برای بازیهای نوپای هم‌سبکش تبدیل شده بود و در قلمرو خود حکمرانی می‌کرد. با این حال لارا هم مانند بسیاری دیگر از شخصیت‌های بازیهای رایانه‌ای علی‌رغم دوران اوج خود، یک مقطع افول را نیز پشت سر گذاشت و دیگر نوبت آن رسیده بود که این بازی از اساس دچار تغییر شود. وقتی لارا قلمرو حکومتش را به دست ناشناخته‌ها سپرد، مصمم شد که آن را باز پس گیرد. اکنون زمان آن رسیده است تا قلمرو ناشناخته که زمانی تحت سلطه‌ی انگلیسی‌ها بود هم فتح شود. لارا کرافت شهرت، محبوبیت و سابقه‌ی خود را مدیون هیچ کس جز خالقان و طرفدارانش نیست، اما موفقیتش در آخرین بازی منتشر شده را به بازیهای زیادی مدیون است. صعود لارا به قله‌ی بازیهای پر خرج (Big Production) اولین چیزی که از شروع بازی متوجه آن می‌شوید، هزینه‌ی زیادی است که سازندگان برای ساختن دوباره‌ی مهاجم مقبره صرف کرده‌اند تا آن را به بازیهای دیگر نسل هفتم برسانند. هزینه‌ای که شاید از نمایش‌های قبل از انتشار بازی هم مشخص بود و اکنون در دل بازی جای گرفته است. مزد این هزینه‌ی هنگفت صعود لارا به قله‌ی بازیهای پر خرج است که اندکی قبل توسط آنچارتد فتح شده بود. اکنون در «مهاجم مقبره» محیط‌های عظیم، میان‌پرده‌های سینمایی، تخریب‌های فیزیکی بزرگ، انیمیشن‌های چهره و حرکت بسیار ظریف توسط موشن کپچر و بسیاری دیگر از فاکتورها را می‌بینیم. همین‌ها باعث می‌شود تا قبل از هر چیز لارا را به خاطر رد کردن استانداردهای منقضی شده‌ی نسل هفتم و پیوستن به جرگه‌ی بازیهای بیگ پروداکشن بستاییم. نکته این‌جاست که سازندگان این بازی توانسته‌اند به خوبی از این هزینه‌ای که صرف می‌کنند خروجی بگیرند. انیمیشن چهره و بدن لارا جلوه‌ی خاص و زیبایی به بازی داده است. هماهنگی این انیمیشن‌ها با صدای لارا به خوبی می‌تواند حس همذات‌پنداری را در شما برانگیزد. همه‌ی حالات مهم را می‌شود در چهره‌ی لارا دید و با او سمپاتی کرد. دوربین بازی در اکثر اوقات در اختیار بازی‌کننده است. اما گاهی کارگردان بازی به خوبی آن را از کنترل شما خارج می‌کند تا روی چیزی تاکید کند. مثلا در تصویر سمت راست دوربین بالا آمده تا بر روی ارتفاع تاکید کند. فوکوس دوربین در تصویر سمت چپ نیز تا حد زیادی بر روی ارتفاع است، اما بیشتر کادر را منظره‌ی اقیانوس و طوفان پر کرده که نشان از وضعیت لارا و همراهانش دارد. در بسیاری دیگر از اوقات بازی، هرگاه نیاز است با لارا بیش از پیش هم حس شویم، دوربین تغییر زاویه می‌دهد و نمای مشخصی مطابق با خواست کارگردان نمایش داده می‌شود. در کنار آن، صداگذاری و انیمیشن‌های لارا همراه با موسیقی هارمونی زیبایی ایجاد می‌کنند که در کمتر بازی یافت می‌شود. این دقت در کارگردان هنری بازی بدون شک ستودنی است. توجه به این نکته در این‌جا ضروری است که سبک بازی به این صعود نیاز داشته و با آن کاملا همخوان بوده است. در واقع، لارا برای شکست دادن رقبا نیاز داشت تا وارد محیط‌های بزرگ با اتفاقات پر تنش شود و برای وارد کردن این عوامل به عرصه‌ی باورپذیری نیازمند یک شخصیت کاملا ملموس بود که به خوبی بتواند در بازی نقش ایفا کند. پس در کنار همه‌ی پروداکشن بیرونی، شخصیت لارا نیز می‌بایست از حداکثر باورپذیری برخوردار باشد و وقتی نویسندگان بازی کار خود را انجام دادند، نوبت به بخش فنی بازی‌سازی رسیده و بازیگر/صداپیشه‌ی لارا (کمیلا لادینگتون) وارد میدان می‌شود. این بازیگر انگلیسی که به خاطر بازی در مجموعه‌های تلویزیونی متعددی شناخته می‌شود، با دنیای بازیها بیگانه بوده و در اولین تجربه‌ی خود به لارا جان بخشیده است. ماجراجویی با افسانه در آمیخته است و افسانه برای باورپذیر شدن نیاز به آثار تاریخی دارد. مجسمه‌های “هیمیکو” در این بازی در مقبره‌ها، غارها و دیگر مکان‌های جزیره دیده می‌شوند. این‌جاست که در بازی تاریخ با افسانه در می‌آمیزد و ماجراجویی لارا جذاب می‌شود. در بازی سعی شده است تا از طرح‌های هنری منحصر به فرد و زیبا استفاده شود و این طرح‌ها در ابعاد کوچک و بزرگ ساخته شده‌اند. همه‌ی این‌ها دست به دست هم می‌دهد تا بازی از این حیث (که شاید برای برخی از کمترین اهمیت برخوردار باشد؛ اما برای رقابت لازم است) بسیار سطح بالا و عالی جلوه کند. اگر من زنده نمانم؛ هیچ‌کداممان زنده نخواهیم ماند کلیشه‌ی شروع داستان بازی به خوبی جواب می‌دهد. لارا بعد از اینکه کشتی دچار سانحه می‌شود، از دیگران دور می‌ماند؛ باید برای بقا تلاش کند؛ در حالی که می‌داند همراهانش در این سفر ماجراجویی باید در گوشه‌ای از این جزیره سرگردان شده باشند، و حتی یک گروه از آن‌ها را سلامت می‌یابد. اما هیچ کس نمی‌داند که این جا چه خبر است. لارا، نمی‌داند که یک ساعت بعد قرار است وارد چه مهلکه‌ای شود. با این خط، داستان بازی نظم می‌یابد و اساس کار شکل می‌گیرد. اما، نویسنده‌ی داستان بازی این‌جا شخصیت‌های متعدد و پتانسیل بالای روابط میان آن‌ها را رها نکرده است و با افزودن پیرنگ‌های روایی دیگر، داستان بازی را پررنگ‌تر کرده است. این که حضور این گروه در این موقعیت و در واقع حرکتشان به سمت «مثلث اژدها» به اصرار لارا بوده است. تک تک روابط بین شخصیت‌های بازی که از دست نوشته‌ها و فیلم‌های ویدئویی مشخص می‌شود و یا در بازی گنجانده شده است و تمام نکات دیگر، از جمله اتفاقاتی که در طول بازی برای شخصیت‌های داستان می‌افتد؛ به خوبی به کار گرفته شده‌اند تا شعار بازی سر و شکل پیدا کند. بخش اعظمی از شخصیت پردازی شخصیت‌های بازی در ویدئوهای ضبط شده توسط “هندی‌کم” سامانتا صورت می‌گیرد. در این ویدئوها به خوبی می‌توانید به اخلاق، روحیات، خصوصیات ریز شخصیتی و خلق و خوی تک تک شخصیت‌های حاضر در بازی پی ببرید. سازندگان می‌خواهند از تک تک شخصیت‌ها استفاده کنند و به این حد شخصیت‌پردازی نیاز دارند؛ اما جالب این‌جاست که ابدا به همین مقدار بسنده نمی‌کنند و در طول بازی هم شخصیت پردازی‌ها ادامه می‌یابد. شخصیت پردازی در این بازی به درستی معنا می‌شود. سازندگان علاوه بر این که در زمان بازی کردن شما با مکالمه‌های شخصیت‌ها به پرداخت شخصیتی آن‌ها و نیز ایجاد ارتباط و پیشبرد قصه می‌پردازند، در ویدئوهایی که از دوربین دستی “سامانتا” پخش می‌شود و لارا نظاره گر آن است هم به نکات ظریفی در مورد تک تک شخصیت‌های بازی اشاره می‌کند که در طول بازی همین نکات گسترش و ادامه پیدا می‌کنند. مثل رابطه‌ی “راث” با “ریس” و یا دوران سخت زندگی “دکتر جیمز” که علاوه بر مشکلات مالی ناشی از ورشکستگی با همسر خود نیز اختلاف دارد. در بازی به همین خاطر دست نوشته‌هایی تحت عنوان “خاطرات” از شخصیت‌های مثبت و منفی بازی یافت می‌شود که به این امر کمک شایانی می‌کند. علاوه بر این، سازندگان برای هر شخصیت نسبت به تاثیرش در داستان بازی “حد” نگاه داشته اند و مثلا هیچ‌گاه در شخصیت پردازی “الکس” افراط نکرده‌اند. بر عکس، “راث” چون مهمترین شخصیت بعد از لارا محسوب می‌شود، از شخصیت پردازی پررنگی برخوردار است. این نمودار درمورد تک تک افراد حاضر در بازی به خوبی صدق می‌کند و از نکات قابل توجه بازی محسوب می‌شود. “راث” یکی از کلیدی‌ترین و بهترین شخصیت‌های بازی است که با لارا نیز رابطه‌ی مهم‌تری دارد. در بازی این شخصیت به خوبی پرداخته می‌شود، مهم می‌شود و بعد حذف می‌گردد. این سیر تکامل شخصیت راث حس شما را برخواهد انگیخت. در سکانس‌هایی که لارا با راث تنها ملاقات می‌کند، مکالمه‌های آن‌ها به خوبی شخصیت هر دو را پرداخت می‌کند. در کنار این‌ها، و علاوه بر عمقی که داستان افسانه‌ای بازی تا انتها پیدا می‌کند، جذابیت بازی با حضور یک دشمن مشخص و یک آنتاگونیست مسلم و افرادش بالاتر می‌رود. “متایس” که رهبر فرقه‌ی برادری “سولاری” است و پیروان خود را دارد به عنوان شخصیت منفی بازی ظاهر می‌شود و نقش خود را تا انتها حفظ می‌کند. عملیات شخصیت پردازی وی در طول بازی یک لحظه هم متوقف نمی‌ماند. ممکن است در مسیر خود یک دست نوشته در مورد او پیدا کنید و از احوالش با خبر شوید، ممکن است با اعضای فرقه‌اش برخورد کنید و قبل از درگیری صحبت‌های آن‌ها با هم در مورد وی را بشنوید و به گوشه‌ای دیگر از شخصیت او پی برید. ممکن است در چند برخوردی که با هم دارید به خوبی شخصیت او را درک کنید و … اما، این‌جا بدون حضور شخصیت با اهمیتی چون “سم” که دوست صمیمی لارا است و از ابتدایی ترین لحظه‌ی بازی مطرح می‌شود، نقش “پدر متایس” به این خوبی در نمی‌آمد. می‌بینید؟ بازی بر اساس شخصیت‌های متعدد و پرداخت شده‌اش جریان دارد. اما روند داستانی بازی به گونه‌ای نیست که هر یک از این ویژگیها در تمام مدت در ذهن شما باقی بماند. در طول بازی سناریوهای متفاوت و متعددی مطرح می‌شوند که می‌توانند ذهن شما را از هر یک از این مطالب دور کنند. با این‌حال لطمه‌ی زیادی از این سبب به داستان بازی وارد نمی‌شود و تقریبا تمام لحظات اساسی و فراز و فرودهای قصه به اندازه‌ی لازم تاثیرگذار می‌شوند و قصه کار خود را می‌کند. بالارفتن از برج مخابراتی بدون هیچ زحمتی انجام می‌شود. در واقع بازی در این‌جا اصلا گیمپلی خاصی ندارد. فقط باید یک کلید را نگه دارید تا لارا بالا برود. اما، با این‌حال این نقطه از بازی از لحاظ داستانی بسیار مهم است. یکی دیگر از پیرنگ‌های که وارد خط اصلی داستان می‌شود و به خوبی بسط می‌یابد، وقوع طوفان مرموزی است که به انگیزه‌ی اصلی “متایس” برای قربانی کردن “سم” تبدیل می‌شود. آغاز روایت این پیرنگ از این سکانس به بعد است. یکی از خوبی‌های داستان بازی، با این‌حال، این است که ترتیب روایت اتفاقات و مطرح کردن مسائل جدیدتر، به خوبی رعایت شده است و در کنار آن، قصه از ریتم درستی هم برخوردار است. حال، تمام آن‌چه که برای لذت بردن از یک ماجراجویی مدرن نیاز است فراهم شده است. من از مقبره‌ها متنفرم لارا کرافت در طول بازی رفته رفته خود را پیدا می‌کند و به شخصیتی دوست‌داشتنی تبدیل می‌شود. همین شخصیت پردازی جسورانه‌ی لارا کرافت که بیشتر بر روی دو عنصر “شهامت” و “ذکاوت” بنا شده است به بازی رنگ و بویی فراتر از دیگر بازیهای مشابه می‌دهد. سیر تکامل شخصیت لارا، بر خلاف دیگر شخصیت‌های بازی، تنها در داستان پی‌گیری نمی‌شود بلکه مستقیما به گیمپلی بازی راه یافته است. به نوعی که بازی‌کننده به خوبی می‌تواند تفاوت‌های لارای پایان بازی را با لارای ابتدای بازی تشخیص داده و بر شمرد، و این تفاوت‌ها محدود به بعد ذهنی لارا نمی‌شود. بله، در بازی لارا معانی متعددی را درک می‌کند. می‌فهمد که “از دست دادن” چه طعمی دارد و معنای واقعی “قربانی کردن” را نیز می‌فهمد، بارها و بارها امید و ناامیدی، ترس، خشم و غرور را درک می‌کند تا به لارای انتهای بازی تبدیل می‌شود. اما، در کنار آن، لارا در عمل هم چیزهای زیادی را با شما تجربه می‌کند. همین بعد دیگر است که برای بازی‌کننده لذت بخش می‌شود و بازی را معنا می‌کند. در واقع تا قبل از این چیزی در مدیوم بازی از شخصیت لارا ندیده‌ایم، اما وقتی به آرامی لارا تجهیزاتی برای زنده ماندن، مبارزه، تغذیه و … به دست می‌آورد و وقتی شما آن‌ها را به کار می‌گیرید، به حدی از تعامل میرسیم که می‌شود آن را “گیمپلی” نامید. آتش اولین چیزی است که به یاری شما می‌آید. در بازی اولین معمایی که حل می‌کنید بر پایه‌ی آتش است و سازندگان روند استفاده از قابلیت حمل مشعل و آتش را تا پایان بازی ادامه می‌دهند. بدون شک یکی از مهمترین المان‌های بازی همین آتش است که از فیزیک خوب و قابل قبولی نیز برخوردار بوده و هیچ‌گاه اهمیت خود را از دست نمی‌دهد. گیمپلی بازی ابعاد متعدد و متفاوتی دارد که شخصیت لارا می‌تواند تمام این ابعاد را تحمل کند. اما بدون شک، بخشی از گیمپلی که به ماجراجویی خالص تبدیل می‌شود، برای ما اهمیت بیشتری دارد و قطعا از جذابیت‌های اصلی بازی به شمار می‌رود. مقبره نوردی کاری است که در بازی در کنار خط اصلی روند آن انجام می‌شود. مقبره‌ها در بازی به قدر کافی متنوع و اساسی هستند که نبود آن‌ها به میزان رضایت بخش در هسته‌ی مرکزی بازی آزار دهنده نشود. در این بازی، همان‌گونه که سازندگان بر آن تاکید داشته‌اند، مقبره نوردی، علی‌رغم نام بازی، در درجه‌ی اهمیت دوم یا حتی سوم قرار داده شده است، و تمرکز اصلی لارا و داستان بازی بر روی “بقا” است. با تکیه بر این حقیقت که بازی یک “بازسازی” پایه‌ای است، می‌شود این نکته را نادیده گرفت. “چالش‌ها” در بازی رسمی نیستند. باید کمی کنجکاو باشید و با محیط تعامل کنید تا یک چالش آغاز شود و بعد بندش شوید. بعد از تمام کردن بخش داستانی یکی از بهترین کارهایی که می‌شود در جزیره کرد همین کنجکاوی و تلاش برای پایان دادن چالش‌ها است. البته ممکن است در طول بازی هم به آن‌ها برخورد کنید و پاپیچشان شوید، چرا که از جذابیت خاص و فوق العاده‌ای برخوردارند. بازی از عظمت خاصی برخوردار بوده و به خوبی می‌تواند شما را سرگرم کند. مسئله‌ی اصلی همین‌جاست. در کنار این نکته که ابزار سرگرمی به انواع و اقسام مختلف در لحظه لحظه‌ی بازی برای شما فراهم می‌شود، بازی آزادی خاصی هم به شما داده تا به میزان دلخواه از آن لذت ببرید. اما برخی از چیزها در بازی از قلم افتاده‌اند و یا کمتر بر آن‌ها تمرکز و دقت شده است به نوعی که اگر اندکی پررنگ‌تر ارائه می‌شدند بازی بسیار بهتر از این جلوه می‌کرد و قطعا می‌توانستیم آن را شاهکار بنامیم. علی‌رغم همه‌ی این‌ها، بازی حتی برای یک ثانیه هم سرگرم‌کنندگی خود را از دست نمی‌دهد و می‌توانید با خیال آسوده به ماجراجویی مدرن، در کنار “غریزه‌ی بقا” بپردازید. اگرچه سکانس شکار گوزن در بازی بسیار خوب ساخته شده است، و می‌تواند تاثیر زیادی بر روی شما بگذارد، اما در ادامه تاکید زیادی بر روی شکار نمی‌شود. چرا این همه پتانسیل بازی در این بخش با آن کمان نازنین لارای نازنین نادیده گرفته می‌شود؟ صرف این که یک بازی از حجم پروداکشن بالا و هزینه‌ی زیاد برخوردار باشد و حتی داستانی پر و پیمان با شخصیت‌پردازی عالی و سناریوهای جذاب روایت کند آن را تبدیل به یک بازی خوب نمی‌کند. بلکه این گیمپلی بازی است که حد بازی را مشخص می‌کند. در مقبره نورد جدید این مسئله رعایت شده است. بازی از سکوبازی استاندارد، گاهی اوقات حرفه‌ای و از امکانات زیادی برخوردار است. در ادامه شما را در میان نبردهای زیبایی قرار می‌دهد که به خوبی تنش را به لحظات آرام بازی می‌افزایند. به لطف طراحی مرحله‌ی خوب بازی (لارا می‌تواند به انواع مختلفی موج اصلی دشمنان را از بین ببرد، بسته به انتخاب بازی‌کننده و موقعیت مرحله) و تعادل بسیار ستودنی آن در اضافه کردن امکانات، سلاح‌ها (که تعداد کمی دارند اما اینقدر خوب در بازی پخش شده‌اند که استفاده از هر یک جذاب‌ترین حالت ممکن است) و دشمنان جدید و قدرتمند‌تر با قدرت‌های لارا (در کنار آپگرید‌ها، درخت مهارت‌های لارا به خوبی پرداخته شده است) و نیز در کنار هوش مصنوعی خوب دشمنان (که نمونه‌های زیادی در بازی از آن یافت می‌شود) و معماهایی که در بازی به خوبی پراکنده شده‌اند، می‌شود لذت کافی را از بازی برد! پس حد بازی در تجمیع تمام حسن‌هایش، با تاثیر بسیار زیادی که از گیمپلی خوب و ادونچر کامل آن می‌گیرد، “عالی” است و بدون شک شما را راضی خواهد کرد. سکوبازی در مقبره نورد در دامنه‌ی وسیعی از “بسیار ساده” تا “پیچیده و چالش‌زا” به کار گرفته شده است. نکته‌ی قابل توجه بازی این جاست که امکاناتی که به لارا در سکوبازی داده می‌شود به خوبی در کل ساعات بخش داستانی پخش شده و یک جا به شما داده نمی‌شوند. به کارگیری آن‌ها هم اگرچه سخت نیست، اما تنوع قابل توجهی دارد و به بازی در این بخش عمق می‌بخشد. معماهای محیطی بازی که اکثرا بر پایه‌ی سکوبازی بنا شده‌اند هم از این قواعد مستثنی نیستند. سناریوهای از پیش تعیین شده‌ی بازی خوب، گاها بدیع و هیجان انگیز و در درجات سختی بالا چالش‌زا هستند. تنوع آن‌ها هم در بازی بالاست و به ندرت می‌شود که سازندگان از یک سناریو دو بار استفاده کنند و آن را از بین ببرند. اشک رها معمولا صحبت در مورد گرافیک بازیها در نقدهای فارسی زبان (شاید هم نــقــدفــارسـی!)، به کلیشه‌هایی همچون “کیفیت بافت‌ها”، “سایه‌زنی” و … محدود می‌شود و از این رو خواننده می‌تواند وقتی به بند مرتبط با گرافیک می‌رسد، نوشته‌ی نویسنده را به خوبی حدس بزند. پس در این قسمت توضیح اضافه‌ای در مورد گرافیک بازی و جنبه‌های بصری آن نمی‌دهم. البته ذکر این نکته ضروری است که بازی از کیفیت دیداری بسیار خوبی برخوردار است و هم از حیث هنری، و هم از حیث فنی، در سطح بالایی قرار دارد. اما، در گفتگوهایی که با برخی دوستان داشتم، متوجه شدم که بسیاری از آن‌ها از کیفیت گرافیکی بازی بر روی کنسول‌ها رضایت کافی را ندارند. اما وقتی تصاویر نسخه‌ی رایانه‌های شخصی را می‌بیند، بسیار سخت می‌شود که از کیفیت آن ایراد گرفت. در واقع، در نسخه‌ی رایانه‌های شخصی و با تنظیمات متوسط به بالا می‌توانید کیفیت دیداری بالاتری نسبت به کنسول‌ها را تجربه کنید. از فناوری TressFX و افزونه‌ی SweetFX هم به این راحتی‌ها نمی‌شود گذشت. در تصاویر این مطلب اگر دقت کرده باشید، موهای لارا با استفاده از این فناوری رندر شده است که کیفیت قابل‌توجهی دارد. پس یادتان باشد که اگر می‌خواهید بهترین تجربه را از مقبره نورد جدید داشته باشید، انتخاب اولتان (و با کمی سخت‌گیری انتخاب اول و آخرتان) باید نسخه‌ی رایانه‌های شخصی باشد. سایه‌ها در بازی کاملا دینامیک هستند. سایه‌ی لارا نسبت به فاصله‌ی او با صخره و زاویه‌ی تابش نور خورشید در تصویر تنظیم شده است. حتی وقتی موهای لارا را با TressFX فعال می‌بینید سایه نیز دقیقا مطابق موهای لارا دیده می‌شود. در طرف دیگر بازی از فیزیک خوبی نیز برخوردار است. علاوه بر تخریب پذیری قابل توجه بازی در صحنه‌های درگیری و دیگر موارد، “در هم روی اشیا” نیز در بازی بسیار خوب است. احتمالا در مورد موسیقی بازی هم انتظار می‌رود که متن به سمت تعریف و تمجید برود که البته قطعا با موسیقی خاص و متمایزی که این بازی دارد همین انتظار هم برآورده خواهد شد. “جیسون گریوز” که سبک کارش به استاد بزرگ موسیقی کلاسیک “چایکوفسکی” تشبیه می‌شود، موسیقی قابل ستایشی برای این بازی فراهم کرده است. کیفیت موسیقی‌های بازی بالا بوده و گریوز انتخاب درست و به جایی برای این بازی بوده است. ترک‌های بازی که در طول مراحل پخش می‌شوند از دیگر ساخته‌ی جیسون یعنی “فضای مرده‌ی ۳” فاصله‌ی زیادی دارند و از برخی جهات بهتر و شنیدنی‌تر هم هستند. نکته‌ی قابل توجه و بارز آلبوم موسیقی بازی، خلاقیت قابل تحسین گریوز در به کار گرفتن صداهای طبیعی در آهنگ‌ها است که ما را به یاد موسیقی سریال “لاست” می‌اندازد. همخوانی جالبی بین داستان این بازی و آن سریال هم می‌شود پیدا کرد. در یک جمع‌بندی کلی می‌شود گفت که از همه‌ی قسمت‌های بازی راضی بوده‌ایم. مهمترین آن هم سرگرم‌کنندگی بازی است که در تمام مدتی که با لارا همسفر می‌شویم فرصت برای لذت بردن هست. پس می‌شود این بازی را یک شاهکار خواند؟ خیر. چون این بازی یک ایده‌ی اوریجینال نیست. برای موفقیت المان‌های زیادی را از بازیهای بسیاری قرض گرفته است و در بسیاری از مواقع، بازیهای رقیب را کنار زده است و در برخی از موارد هم نتوانسته آن‌طور که باید عمل کند. پس بازی را می‌توان یک بازی بسیار عالی خطاب کرد که پتانسیل سرگرم کردن شما را برای حداقل ۱۰ ساعت دارد. بازی بعد از این زمان هم صد در صد می‌تواند شما را به سمت خود بکشد، اما باز هم یک چیز کم دارد! به نظر شما بازی چه چیزی کم دارد؟ ۹/۱۰ پلتفرم تست: PC تصاویر از داخل بازی توسط نویسنده گرفته شده‌اند نقد تنها در مورد بخش داستانی بازی است نویسنده: سعید زعفرانی